ZOOTROPA

Déjame dormir, fracaso asesino
déjame soñar, por un momentito
que lo rescaté de aquel laberinto.
Llévame, si no, donde está el destino
de los que nacimos
ya habiendo perdido.
Déjame dormir.
No ves cómo voy, como un perro herido,
esperando solo el último disparo, en el suelo tendido.
No ves cómo estoy, casi sin sentido,
sin poder mandarle, por mucho que quiera,
el último ladrido,
sin poder pedirle a mi ama auxilio.
Por eso viví junto a un precipicio,
para si el dolor tuviera que llegar
fuera un visto y no visto,
por si hay que saltar,
por si pierdo el juicio,
al fondo del mar,
el peor destino.
Me trae su recuerdo el sabor a sal.
El eterno eco de sus caracolas retumba en mi oído.
Si algún día vais por mi precipicio,
dad un paso atrás porque aún pueden quedar
perros resentidos
que se vieron solos sin saber por qué en medio del camino.

Déjame dormir, fracaso asesino.
Déjame dormir, hoy que me he rendido.

The cove

Ben, pois despois desta longa ausencia aquí estou de novo. Xa sabedes, a Selectividade e os días que lle preceden....Total, para que cada vez baixen máis e máis o nivel...en fin.

Pois xa liberada, o primeiro que quería facer era ver este documental. Xa sabedes o que me gusta a min este xénero, pero podo asegurarvos que ningún me había emocionado tanto como The Cove. Supoño que estaredes ao tanto da polémica que vén de xerar , sobre todo no Xapón onde está sendo eliminado sistematicamente da carteleira dos cines.
Sucede que no Xapón, no medio e medio dun parque natural, todos os anos en setembro ocorre unha masacre cos golfiños. Os intereses son, coma sempre, económicos. Por unha banda a empresa SEA WORLD, que se adica a espéctaculos acuáticos con estes mamíferos. Por outra, o interese da industria alimentaria xaponesa que vende esta carne coma se fora de balea (onde non hai tradición de comer o arroaz) ou de introducila nos comedores escolares aínda sabendo que contén uns índices de mercurio altamente tóxicos.
Opino que The cove é de visión obrigada. Ric O'Barry, que é un dos protagonistas desta historia foi o entrenador dos golfiños que deran vida a Flipper. Esta viaxe é para el unha auténtica catarsis: considera que colaborou na proliferación deste tipo de espéctaculos como os de SEA WORLD e a súa redención é mostrarlle ao mundo como se capturan estes animais, como sofren nos acuarios, e esas matanzas salvaxes, cruentas e supersecretas que ocorren nesa esquina do mundo amparadas por un goberno.

Ao final do documental di O'Barry: " Se non podemos deter isto, se non podemos arranxar isto, esquézanse dos problemas mási grandes. Non hai esperanza."

E dende logo, esta esperanza está, unha vez máis, entre nós os consumidores. Se non hai demanda, non hai ganancias. Temos a responsabilidade de esixir un tratamento eticamente aceptable hacia todos os seres vivos que comparten o noso espazo vital. Deixar de pensar que somos nós o centro da creación, e ir máis alá no trato ao resto da natureza.

Retirada por uns días

Son días de moito curro....Tardarei un pouco en retomar o blog... Déixovos na compaña da miña admirada Lila Downs e unha curiosa versión de El Quinto Regimiento.......

Fermosa historia

Basicamente, Damian criou ao pequeno gorila nun centro de recuperación en Gran Bretaña. Hai cinco anos que liberaron ao mesmo na selva de Gabon e Damian vai intentar rencontrarse con el. As imaxes falan por si soas.....

Muller para lonxe

Uxío e Fuxan.....¡Feliz día das fermosas Letras Galegas!!

Rafael

Esta semana houbo unha noticia que me emocionou profundamente: foi ver a Rafael, o segundo trasplantado de cara na España, dicir ante as cámaras que cando se viu no espello, tras a operación, sentiu alegría.

Neste mundo no que nos bombardean con superficialidades e nos fan sentir culpables ao mínimo canon estético que non cumprimos, un comparecencia como a de Rafael é absolutamente necesaria para pararnos a reflexionar sobre a importancia ou non das cousas. Esta noite escoitei unha entrevista co ciruxán xefe do hospital onde se levou a cabo a operación. O proceso é alucinante, dende a planificación ata a realización. Foron 24 horas de traballo continuado no que ningún dos membros do equipo abandoou o quirófano en ningún momento. A implicación emocional co paciente era grande, dende pequeno sofría eses terribles danos no texido facial, sometérase xa a 20 operacións e se atopaba nun camiño sen saída.

Ademais é moi importante que a xente vexa a importancia das doazóns. Todavía hai moitísimos prexuízos absurdos ao respecto. É incrible, pero certo. Algúns aínda pensan resucitar en corpo e alma e non están polo labor.

Esperemos que a felicidade de Rafael, ao ter un rostro e ao recoñecerse nel, sirva para que todos seamos un pouco menos egoístas e superficiais.

Xitanos Rumanos

Penso que Wyoming é desas persoas que só pode inspirar sentimentos absolutamente extremos: ou o amas ou o odias. Eu ámoo cando vexo maldades como estas:




Algúns teñen que retorcerse de rabia, ¿non?

HELLO DOLLY

Creo que xa vos comentei algunha vez o moito que me gustan as big bands e o swing (balancearse en inglés). Hoxe queríavos mostrar un dos meus temas preferidos e unha versión de Diego Carrasco, flamenca (dito xenéricamente) do mesmo, Hello Dolly. Sinto especial debilidade pola voz de Bobby Darin, así que aí tedes a versión máis ou menos orixinal:



E aquí a de Diego Carrasco, que é unha gozada:



E buscando os vídeos no YouTube atopei esta actuación de Liza Minelli coa súa nai, realmente emocionante:



Aínda que hoxe non podemos esquecer o gran himno de Zeca: Feliz 25 de abril!!!