lunes, 31 de diciembre de 2007

Feliz Año 2008 a todos

Yo tengo que currar esta noche...pero en fin....intentaré pasarlo bien. Besos.

lunes, 24 de diciembre de 2007

The man from earth

n algún sitio
Hace poco navegando por aquí y por allí leí que las redes de intercambio, torrent, por ejemplo, estaban favoreciendo la visión de determinado cine independiente. Y hablaban de The man from earth. Así que me puse manos a la obra y aprovechando estas minivacaciones que tengo he dedicado una hora y media de mi ajetreada vida a visionarla. Y me ha gustado, sí. Sobre todo después de haber cometido el gran error ayer de ver el espantoso remake de The last man on earth, Soy leyenda, donde lo único que se salva es la perrita que acompaña a Will Smith.
No es que sea yo muy aficionada a la ciencia ficción, me gusta ver alguna peli de vez en cuando, pero The man from earth es un ejemplo original del género.
Ahí queda eso. ¡Por cierto! Uno de los actores es William Katt ¿os acordáis?: ¡El gran héroe americano!

lunes, 17 de diciembre de 2007

Cambio climático


Pues uno ya no sabe qué pensar. Esta mañana he escuchado una entrevista en Herrera en la onda con el autor de este libro y ha venido a decir prácticamente que no hay tal calentamiento global, que los osos polares no corren peligro..... vamos que nos están engañando como a micos. Pues vale. Me fastidia esta inseguridad informativa que padecemos. Desde luego, ni Al Gore ni sus secuaces acaban de convencerme pero sí creo en el cambio climático.
Voy a leer este libro a ver qué cuenta. Pero mis conclusiones seguirán siendo las mismas: yo pongo todo lo que puedo de mi parte para cuidar el medio en el que vivo porque de ello depende la vida de muchos animales y plantas que no tienen la culpa de nuestra irresponsabilidad.

lunes, 10 de diciembre de 2007

ANIMALES

Estos somos el Buxo y yo. Buxo tiene casi 9 años, es epiléptico (aunque lo lleva bien, dentro de lo que cabe) y tiene un carácter maravilloso.
Me encantan los animales (les tengo miedo a las serpientes) y no puedo soportar ni los malos tratos ni los abandonos y sobre todo las fiestas múltiples en las que se tortura a los mismos.
No entiendo la caza como deporte ni los toros como arte.
Tampoco entiendo el mercadeo de razas y considero que debería estar prohibido.
Me muestro en una de mis radicalidades más notoria y os dejo un maravilloso artículo de Rosa Montero con el que me siento plenamente identificada. Besos a todos.



7.000

ROSA MONTERO

Que me los presenten. Que me presenten a esos 7.000 madrileños que abandonaron a sus perros para irse con toda tranquilidad de vacaciones. Que me presenten a esos 7.000 energúmenos capaces de dejar atrás, con impavidez espeluznante y una pachorra inmensa, los hocicos temblorosos y las miradas dolientes de sus animales.

¿Cómo lo harán? ¿Apearán al perro en mitad de un campo solitario y huirán después a todo rugir de coche, con el pobre bicho galopando espantado detrás del guardabarros hasta que su aliento ya no dé para más? ¿O quizá lo llevarán a algún barrio lejano y escaparán aprovechando algún descuido, un amistoso encuentro con otros perros o un goloso olfatear de algún alcorque? No les importa que luego el animal, al descubrirse solo, repase una vez y otra, con zozobra creciente y morro en tierra, la borrosa huella de sus dueños, intentando encontrar inútilmente el rastro hacia el único mundo que conoce. Son 7.000 sólo en Madrid: el censo estatal de malas bestias puede aumentar bastante.

Que me presenten a esos tipos que tuvieron el cuajo de tumbarse con la barriga al sol en una playa, plácidos y satisfechos tras haber condenado a sus perros, en el mejor de los casos, al exterminio en la perrera, y, más probablemente, a una atroz y lenta agonía en cualquier cuneta, con el cuerpo roto tras un atropello. O a servir de cobaya en un laboratorio, o a morir en las peleas de perros, espeluznantes carnicerías que, aunque ilegales, parecen estar en pleno auge como juego de apuestas. Que me presenten a esos seres de conciencia de piedra. Quiero saber quiénes son, porque me asustan: si han cometido un acto tan miserable e inhumano, ¿cómo no esperar de ellos todo tipo de traiciones y barbaries? Probablemente pululan por la vida disfrazados de gente corriente: es una pena que las canalladas no dejen impresa una marca indeleble.

El País, 16 de junio de 1998

viernes, 7 de diciembre de 2007

Khaled - Didi

Cheb Khaled es uno de los grandes representantes de la música Raï. Su música es una gozada, dulce como es la lengua árabe....no os lo perdáis.

lunes, 3 de diciembre de 2007

Khaled Hosseini


Este fin de semana he leído la segunda novela de Khaled Hosseini, Mil soles espléndidos. tan desgarradora y tan hermosa como la primera Cometas en el cielo. El autor combina su amor por la cultura, la lengua, el arte.... árabes con una acertada crítica a los extremismos de la que es objeto. Os recomiendo fervorosamente su lectura. Más información sobre el autor aquí




jueves, 29 de noviembre de 2007

Boris Vian

Si puedo decir que me encantan los libros de Boris Vian (sobre todo sus relatos cortos), qué decir de su música maravillosa. Sólo he encontrado este vídeo en el youtube, donde aparece el propio Boris, pero recomiendo encarecidamente escuchar sus discos, y atender a sus letras sarcásticas y críticas, de total y absoluta actualidad.

miércoles, 28 de noviembre de 2007

lunes, 26 de noviembre de 2007

LAS LUCES DE NAVIDAD


Leo en el periódico El Mundo y a través de Menéame que los ayuntamientos españoles van a gastarse en luces de Navidad seis millones de euros. Es decir, entre luces y consumo. Y es que me pongo mala, como se dice, leyendo estas cosas. Independientemente de que no me guste la Navidad, por varios motivos y desde hace muchos años, no puedo entender, tal y como hoy están las cosas, semejante gasto energético. Y luego te piden a ti un consumo responsable, ahorro de energía, bla, bla, bla....Naturalmente, a mí me preocupa el medio ambiente y hago lo que está en mi mano por su mejor conservación...pero está claro, que a este paso va a ser difícil que deje de ser una opción personal y pase a ser una opción pública y normalizada. Un asco.


Leo no xornal O Mundo e a través de Menéame que os concellos españois van gastar en luces de Nadal seis millóns de euros. É dicir, entre luces e consumo. E é que me poño mala, como se di, lendo estas cousas. Independentemente de que non me guste o Nadal, por varios motivos e desde hai moitos anos, non podo entender, tal e como hoxe están as cousas, semellante gasto enerxético. E logo pídenche a ti un consumo responsable, aforro de enerxía, bla, bla, bla....Naturalmente, a min preocúpame o medio ambiente e fago o que está na miña man pola súa mellor conservación...pero está claro, que a este paso vai ser difícil que deixe de ser unha opción persoal e pase a ser unha opción pública e normalizada. Un noxo.

sábado, 24 de noviembre de 2007

Elis e Tom - aguas de março

É pau, é pedra, é o fim do caminho
É um resto de toco, é um pouco sozinho
É um caco de vidro, é a vida, é o sol
É a noite, é a morte, é um laço, é o anzol
É peroba do campo, é o nó da madeira
Caingá, candeia, é o Matita Pereira.

É madeira de vento, tombo da ribanceira
É o mistério profundo, é o queira ou não queira
É o vento ventando, é o fim da ladeira
É a viga, é o vão, festa da cumeeira
É a chuva chovendo, é conversa ribeira
Das águas de março, é o fim da canseira
É o pé, é o chão, é a marcha estradeira
Passarinho na mão, pedra de atiradeira.

É uma ave no céu, é uma ave no chão
É um regato, é uma fonte, é um pedaço de pão
É o fundo do poço, é o fim do caminho
No rosto o desgosto, é um pouco sozinho.

É um estrepe, é um prego, é uma conta, é um conto
é um pingo pingando, é uma conta, é um conto
É um peixe, é um gesto, é uma prata brilhando
É a luz da manhã, é o tijolo chegando
É a lenha, é o dia, é o fim da picada.
É a garrafa de cana, o estilhaço na estrada
É o projeto da casa, é o corpo na cama
É o carro enguiçado, é a lama, é a lama.

É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um resto de mato, na luz da manhã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração.

É uma cobra, é um pau, é João, é José
É um espinho na mão, é um corte no pé
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração.
É pau, é pedra, é o fim do caminho
É um resto de toco, é um pouco sozinho
É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um belo horizonte, é uma febre terçã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração

sábado, 17 de noviembre de 2007

Prison Break 3ª temporada


Ante todo, no pretendo emular a mis amigos en la red Gato y Náufrago en lo que a comentarios de series se refiere. Ellos dos lo hacen maravillosamente y yo prefiero expresar mi opinión en sus respectivas bitácoras.
Sucede que estoy indignada con la tercera temporada de Prison, tanto que he decidido dejar de verla porque para mí el barco se ha hundido miserablemente.
Y es que no tengo palabras: después de una maravillosa primera y más que aceptable segunda temporada, nos aparecen ahora con esta historia totalmente fantasmagórica, mal hilada, incoherente (una cárcel panameña y todo el mundo habla inglés hasta con sus familias...). En fin, hasta el 3x08 hemos llegado y no más.
Impaciente por que empiece Perdidos y probando nuevas cositas por ahí.....


Ante todo, non pretendo emular aos meus amigos na rede Gato e Náufrago no que a comentarios de series refírese. Eles dous fano marabillosamente e eu prefiro expresar a miña opinión nas súas respectivas bitácoras.
Sucede que estou indignada coa terceira tempada de Prison, tanto que decidín deixar de vela porque para min o barco afundiuse miserablemente.
E é que non teño palabras: logo dunha marabillosa primeira e máis que aceptable segunda tempada, aparécennos agora con esta historia totalmente fantasmagórica, mal fiada, incoherente (un cárcere panameña e todo o mundo fala inglés ata coas súas familias...). En fin, ata o 3x08 chegamos e non máis.
Impaciente por que empece Perdidos e probando novas cousiñas por aí.....

viernes, 16 de noviembre de 2007

Los delincuentes y Bebe - Después

Después del humo negro hay que ser valiente y despertar
Y vivir como vive
La gente hay que ser valiente amigo
Yo tengo que volar
No, ya no puedo quedarme aquí
Si tu quieres quédate tu
Esta vida no es para mí
Yo quiero vivir con amor
Con mi gente abajito del sol
Con las olas y el amanecer
Como un niño jugando otra vez
Sin para de correr después.
Estoy embrujado y ladro como un perro
Yo me siento un animal la oscuridad me puede y me lleva
Si me aburro miento yo solito me abro las heridas
Sin idea yo retengo el destino de mi pobre vida
Yo no quiero malos rencores solo busco todas las salidas
Libertad que me espera más allá del sur
Te digo que no yo no puedo quedarme aquí

Si tu quieres quédate tu esta vida no es para mi
Yo quiero vivir...

eeeeeeeeee... (PITOS)

Hace mucho tiempo que he acordao yo con el viento
Con las nubes del cielo azules escucha a la gente porque
No se sabe, eres malo tienes el mundo aterrorizao
Con la guerra y con los misiles
El potaje nunca la probao.
No se si a mi me ha pasao
Que me siento perdedor
Yo te juro por mis cuernos
Que tengo que seguir yo te digo que no...
Después de un largo tiempo escondío
Todo oscuro con hambre y muerto de frío
Sin nada que hacer tan solo esperar
Busco libertad amigo mío tengo que volar

Tengo que volar tengo que volar...

Eleftheria Arvanitaki - Dinata Dinata

Un poco de maravillosa música griega para el fin de semana. Me encantan Eleftheria Arvanitaki y la lengua griega. Aquí va una muestra Dinata Dinata (grítalo, grítalo). Bicos a todos.




Un pouco de marabillosa música grega para o fin de semana. Encántanme Eleftheria Arvanitaki e a lingua grega. Aquí vai unha mostra Dinata Dinata (grítao, grítao). Bicos a todos.

sábado, 10 de noviembre de 2007

¡BIENVENIDOS!


¡Cuánto me alegro de que hayan regresado! Cuando pienso en los días de angustia que han tenido que pasar ellos y sus familias.... Me da asco el debate político que se ha organizado alrededor de la liberación de los españoles en el Chad y defiendo el dercho de ese país a no ser pisoteado en ningún aspecto. Al final, quiero creer que además de la diplomacia, Sarkozy y demás, la justicia del Chad ha hecho bien su trabajo. Insisto, quiero creer. Espero que no olvidemos ahora a esos niños que son los verdaderos perdedores en esta turbia historia. Y que el próximo post sobre este asunto celebre su regreso con sus familias.


¡Canto me alegro de que regresen! Cando penso nos días de angustia que tiveron que pasar eles e as súas familias.... Dáme noxo o debate político que se organizou ao redor da liberación dos españois no Chad e defendo o dereito dese país a non ser pisoteado en ningún aspecto. Ao final, quero crer que ademais da diplomacia, Sarkozy e demais, a xustiza do Chad fixo ben o seu traballo. Insisto, quero crer. Espero que non esquezamos agora a eses nenos que son os verdadeiros perdedores nesta turbia historia. E que o próximo post sobre este asunto celebre o seu regreso coas súas familias.

lunes, 5 de noviembre de 2007

OS ANCARES








Onte decidimos ir aos Ancares a dar unha volta, a sacar unhas fotos e a gozar da miña estación favorita, o outono. Vale, faise antes de noite, empeza a facer frío....etc. Pero no norte o outono é a estación máis fermosa: o maremagnum de cores é indescritible. Ademais, facía un día marabilloso.

A comarca dos Ancares, situada ao leste da provincia de Lugo, constitúe unha impoñente barreira que actúa como límite natural entre Galicia e Castela León. Tanto a historia como a vida están condicionadas por este escarpado relevo, que supera en máis da metade da súa superficie os 1000 metros de altitude.

Cervantes repite no capítulo XXXIX do Quixote o que había xa escrito en Historia do cativo: "En un lugar de las montañas de León tuvo principio mi linaje...." E en realidade, tanto a comarca,Cervantes, como o apelido Saavedra están presentes ao longo e ancho destas terras.

Aos que non coñezades a zona, xa sabedes. Unha viaxe que non esqueceredes.


Ayer decidimos ir a
Os Ancares a dar una vuelta, a sacar unas fotos y a disfrutar de mi estación favorita, el otoño. Vale, se hace antes de noche, empieza a hacer frío....etc. Pero en el norte el otoño es la estación más bella: el maremagnum de colores es indescriptible. Además, hacía un día maravilloso.

La comarca de Os Ancares, situada al este de la provincia de Lugo, constituye una imponente barrera que actúa como límite natural entre Galicia y Castilla León. Tanto la historia como la vida están condicionadas por este escarpado relieve, que supera en más de la mitad de su superficie los 1000 metros de altitud.

Cervantes repite en el capítulo XXXIX de El Quijote lo que había ya escrito en Historia del cautivo: "En un lugar de las montañas de León tuvo principio mi linaje...." Y en realidad, tanto la comarca,Cervantes, como el apellido Saavedra están presentes a lo largo y ancho de estas tierras.

A los que no conozcáis la zona, ya sabéis. Un viaje que no olvidaréis.

viernes, 2 de noviembre de 2007

ONG


Me considero una persona solidaria en la medida de lo posible. No colaboro económicamente con ninguna ONG. Las hay que te dan otras opciones: por ejemplo Greenpeace o Amnistía Internacional ofrecen la opción de ser ciberactivista que consiste en firmar documentos que se envían a distintos gobiernos (sobre contaminación, tala de árboles, matanzas de animales, ejecuciones, lapidaciones....). En el tiempo que he sido ciberactivista no me han pedido nunca dinero, algo que, en mi opinión les honra.
Lo que ha ocurrido con el Arca de Zoé me parece indignante. Si realmente iban a traficar, porque al fin y al cabo es traficar, con niños se merecen esos años a trabajos forzados a los que los quieren condenar. Quizás haya quien piense que los niños iban a mejorar su calidad de vida con sus nuevas familias. Pero han intentado despojarlos de lo más importante (su persona y sus circunstancias) y convertirlos en mera mercancía. Es terrible.



Considérome unha persoa solidaria na medida do posible. Non colaboro economicamente con ningunha ONG. Hainas que che dan outras opcións: por exemplo Greenpeace ou Amnistía Internacional ofrecen a opción de ser ciberactivista que consiste en asinar documentos que se envían a distintos gobernos (sobre contaminación, tala de árbores, matanzas de animais, execucións, lapidacións....). No tempo que fun ciberactivista non me pediron nunca diñeiro, algo que, na miña opinión,lles honra.
O que ocorreu co Arca de Zoé paréceme indignante. Se realmente ían a traficar, porque á fin e ao cabo é traficar, con nenos merécense eses anos a traballos forzados aos que os queren condenar. Quizais haxa quen pense que os nenos ían mellorar a súa calidade de vida coas súas novas familias. Pero intentaron desposuílos en grao sumo do máis importante (a súa persoa e as súas circunstancias) e convertelos en mera mercancía. É terrible.

martes, 30 de octubre de 2007

Ares de Montillón (Pepe Vaamonde Grupo)

Ben, outra marabillosa mostra da música que se fai neste país. Pepe Vaamonde grupo. Sen comentarios. Disfrutade do vídeo e da voz de ambos intérpretes: poucas veces oiredes unhas técnicas vogais semellantes.
(XOTA)

No inferno hai unha festa, ole morena
que lle fan aos condenados, ailalala
O demo tócalle a ghaita, e ole morena
cos dentes arregañados, ailalala.

Mariñeiro non, que vai e non vén
un carreteiriño que carrete ben,
mariñeiro non que vai e non vén

O piollo e maila pulga, e ole morena
andan na herba a seghare, ailalala
velaí vai o gharrapato, e ole morena
derreado co xantare, ailalala.

Mariñeiro....

Xa vou da-la despedida, e ole morena,
por riba dunha peseta, ailalala
Aghora non canto máis, e ole morena,
que teño a gharghanta seca, alilalala.

Mariñeiro....
(MUIÑEIRA)

Montillón para cantare, Montillón para cantare, Montillón para cantare,
e anque non canta moi alto sábenno adoneirare.
Ailalalala, sábenno adoneirare.

Señor Santo San Benito, vestidiño de marelo, vestidiño de marelo
no lughar de Montillón non hai mellor caballero.
Ailalala, non hai mellor caballero.

Eu cantar non canto benhe, a ghracia teño moi pouca, a ghracia teño moi puca,
quedoume no lavadoiro cando fun lava-la roupa
ailalala cando fun lava-la roupa.

Minha soghra aforradora do que non pode ghastare, do que non pode ghastare,
e aínda ten un unto enteiro dun porco que ha de matare
ailalala dun porco que ha de matare.

Manueliño, meu amore, Manueliño meu amore, Manueliño meu amore
estudiaches para cura e saliches capadore.
Ailalala e saliches capadore.

Xa vou da-la despedida por riba dunha peseta, por riba dunha peseta,
aghora non canto máis que teño a gharghanta seca,
ailalala, que teño a gharghanta seca.



sábado, 27 de octubre de 2007

Callejeros (y para muestra....)

Callejeros

Si hay un programa interesante en esta tele nuestra, cada vez más cutre, ese es Callejeros. Suelen ser programas de denuncia social: la marginalidad, las drogas, el deterioro de los barrios, el drama de los refugiados, los problemas inmobiliarios de la gente corriente, la prostitución... Pero también se han hecho homenajes a la labor de los servicios de emergencias, se ha retratado una boda gitana, han salido al encuentro de personajes singulares, o se ha vivido toda la intensidad de la pesca del atún en la almadraba gaditana.
Los reporteros consiguen con el método de cámara al hombro (la terminología me la acabo de sacar de la manga) acercar al televidente y a los protagonistas de cada día de una manera casi cercana a la radio.
Los viernes detrás del Hormiguero. Os lo recomiendo.

Se hai un programa interesante nesta tele nosa cada vez máis cutre este é Callejeros. Adoitan ser programas de denuncia social: a marxinalidade, as drogas, a deterioración dos barrios, o drama dos refuxiados, os problemas inmobiliarios da xente corrente, a prostitución... Pero tamén se fixeron homenaxes ao labor dos servizos de urxencias, retratouse unha voda xitana, saíron ao encontro de personaxes singulares, ou se viviu toda a intensidade da pesca do atún na almadraba gaditana. Os reporteiros conseguen co método de cámara ao ombreiro (a terminoloxía acáboma de sacar da manga) achegar ao televidente e aos protagonistas de cada día dun xeito case próximo á radio.
Os venres detrás de El Hormiguero. Recoméndovolo.

















lunes, 22 de octubre de 2007

Huérfanos













En poco menos de un mes los radioyentes nos hemos quedado doblemente huérfanos. Hace tiempo que no puedo escuchar la Rosa de los Vientos en directo por motivos varios, pero siempre me lo descargo para escucharlo en el mp3. El sábado cuando llegué a casa, me conecté a internet y vi la noticia de la muerte de Cebrián, me llevé otro gran disgusto. Como con Carlos LLamas hace unas semanas.
Os recomiendo lo que nos queda de él, sus libros y los podcast. Y, aunque sea un tópico estos días, espero que estés feliz como una lombriz.
En pouco menos dun mes os radiooíntes quedámonos dobremente orfos. Hai tempo que non podo escoitar La Rosa de los Vientos en directo por motivos varios, pero sempre mo descargo para escoitalo no mp3. O sábado cando cheguei a casa, conecteime a internet e vin a noticia da morte de Cebrián, leveime outro gran desgusto. Como con Carlos LLamas hai unhas semanas.
Recoméndovos o que nos queda del, os seus libros e os podcast. E, aínda que sexa un tópico estes días, espero que esteas feliz como una lombriz.

sábado, 13 de octubre de 2007

Vivamos como galegos!

Moi boa a campaña da empresa Gadis. Demasiados tópicos quizais, ainda que amabeis. O que máis me gusta é aquelo de a xente non é fea, é riquiña!
Bicos a tod@s.
Muy buena la campaña de la empresa Gadis. Quizá demasiado tópico, aunque amable. Lo que más me gusta es aquello de a xente non é fea, é riquiña!
Besitos a tod@s.

jueves, 11 de octubre de 2007

Mercedes Peón

Tal e como afirmo no meu perfil, amo a música tradicional. E Mercedes Peón é unha das persoas que máis fixo por ela neste país. Recordo cando saía na TVG tódolos venres, con aquela longuísima melena levando xentes de aldeas remotas que tocaban tamén remotas cancións perdidas no tempo.
Mercedes dí que o ritmo da muiñeira é o máis antigo do mundo xa que está inspirado no ritmo cardíaco dun feto. Son envolventes ritmos telúricos nas súas propias verbas.
Se hai algo que vos recomendo encarecidamente é vela en directo: canta ,baila, toca a gaita, a pandeireta (coma ninguén) y, ás veces, o sacho coa pedra de afiar. O espectáculo que da é unha experiencia indescriptible. Aí vos deixo unha mostra.

miércoles, 10 de octubre de 2007

Lucus Augusti






Bien, hoy toca presentar la ciudad en la que vivo.




Inicalmente se trataba de un campamento militar (al igual que León) fundado más o menos en el siglo I a. C. Su amurallamiento se realiza en el siglo III: presenta 85 torreones circulares y numerosas puertas de las que se conservan 4 romanas. Tiene una longitud de 2140 metros.

Naturalmente, la muralla es el monumento por excelencia de la ciudad.

Se puede pasear por el adarve aunque tendría más encanto si no hubiera tanto tráfico por debajo.

Tenemos varios museos que exponen restos romanos (cada vez que se hace una obra en Lugo aparecen vestigios arqueológicos). De todas maneras seguimos a años luz de otras ciudades como Mérida.

Lugo se visita en un día. Pero también tiene unos alrededores maravillosos. Os pongo como ejemplo el Castro de Viladonga

"El yacimiento es un verdadero modelo formal de castro característico del Noroeste, con varias murallas y fosos que albergan dos antecastros o aterrazamientos y una amplia acrópolis o corona central. En este recinto principal es donde se encuentran la mayoría de las construcciones descubiertas hasta ahora: viviendas, corrales y almacenes, algún edificio de uso social o comunal, etc., agrupadas todas ellas formando conjuntos o barrios que se articulan en torno a dos calles principales y una ronda paralela a la muralla principal.

Las estructuras defensivas y de habitación, y los abundantísimos materiales que continuamente proporciona el yacimiento (y que se exponen selectivamente en el Museo monográfico), evidencian para el Castro de Viladonga un asentameinto u ocupación duradero e importante sobre todo entre los siglos II y V d.C., haciendo de él un sitio clave para conocer, estudiar y comprender la evolución del mundo de los castros en la etapa galaico-romana."

(http://www.aaviladonga.es/es/castro.htm)

Lugo es una ciudad pequeña y acogedora.
Si algún día os animáis a venir por aquí, os recomiendo que paséis por la calle de los vinos, la Rúa Nova. Por cada consumición que toméis os ponen una tapa (en realidad, por toda la ciudad). Las tapas son gratis, abundantes y variadas. ¡Los turistas quedan encantados!

Ben, hoxe toca presentar a cidade na que vivo.




Inicalmente tratábase dun campamento militar (do mesmo xeito que León) fundado máis ou menos no século I a. C. O seu amurallamiento realízase no século III: presenta 85 torreóns circulares e numerosas portas das que se conservan 4 romanas. Ten unha lonxitude de 2140 metros.

Naturalmente, a muralla é o monumento por excelencia da cidade.

Pódese pasear polo adarve aínda que tería máis encanto se non houbese tanto tráfico por baixo.

Temos varios museos que expoñen restos romanos (cada vez que se fai unha obra en Lugo aparecen vestixios arqueolóxicos). De todas as maneiras seguimos a anos luz doutras cidades como Mérida.

Lugo visítase nun día. Pero tamén ten uns arredores marabillosos. Póñovos como exemplo o Castro de Viladonga

"O xacemento é un verdadeiro modelo formal de castro característico do Noroeste, con varias murallas e fosos que albergan dous antecastros ou aterrazamientos e unha ampla acrópole ou coroa central. Neste recinto principal é onde se atopan a maioría das construcións descubertas ata agora: vivendas, currais e almacéns, algún edificio de uso social ou comunal, etc., agrupadas todas elas formando conxuntos ou barrios que se articulan ao redor de dúas rúas principais e unha rolda paralela á muralla principal.

As estruturas defensivas e de habitación, e os abundantísimos materiais que continuamente proporciona o xacemento (e que se expón selectivamente no Museo monográfico), evidencian para o Castro de Viladonga un asentameinto ou ocupación duradeiro e importante sobre todo entre os séculos II e V d.C., facendo del un sitio crave para coñecer, estudar e comprender a evolución do mundo dos castros na etapa galaico-romana."

(http://www.aaviladonga.es/é/castro.htm)

Lugo é unha cidade pequena e acolledora.
Se algún día vos animades a vir por aquí, recoméndovos que pasedes pola rúa dos viños, a Rúa Nova. Por cada consumición que tomedes póñenvos unha tapa (en realidade, por toda a cidade). As tapas son gratis, abundantes e variadas. ¡Os turistas quedan encantados!














lunes, 8 de octubre de 2007

O meu lugar de traballo

Ben, pois un pouco de publicidade. Ó fin e ao cabo é o lugar onde gaño o pan de cada día, jejeje.
Estou a gusto, teño uns compañeiros, un xefe e uns alumnos magníficos. Biquiños para todos eles.
(Por certo, eu non saio no anuncio....)

Un poco de publicidad. Al fin y al cabo es el lugar donde me gano el pan de cada día. jejeje. Estoy a gusto, tengo unos compañeros un jefe y unos alumnos magníficos. Besitos a todos ellos.

(Por cierto yo no salgo en el anuncio...)




Presentación do nasciturus


Tras varios anos pensándoo, por fin me decidín a crear un blog. Non teño moi claro que é o que vou contar, supoño que este tipo de asuntos vánse desenvolvendo sobre a marcha. De momento vou procurar decatarme ben de como vai isto e publicitarme un pouco entre os amigos bloggers que teño por aí dispersos. Un saúdo moi grande a todos. AVE!
(unha foto de Buxo, outro dos meus caros amigos)