jueves, 31 de diciembre de 2009

FELIZ ANO A TODOS


Para toda a miña bloguefamilia, e para todos os que pasades por aquí. Bicos, abrazos e os meus mellores desexos!!!

domingo, 27 de diciembre de 2009

Cecilia




Se hai algo que me gusta de Cecilia Bartoli, ademáis da súa asombrosa e marabillosa voz e da súa simpatía, é esa especie de irreverencia coa que interpreta......

martes, 22 de diciembre de 2009

Galiza


Dispoñíame eu a felicitar as festas á blogofamilia cando topo con esta noticia:

Feijóo cree que el consenso lingüístico pasa por rechazar la palabra 'Galiza'

E claro, xa me puxen de moi mal humor. Eu non sei nin entendo que tipo de problema psicolóxico ten este home coa lingua galega. Pero é que me gustaría que me explicase os seus argumentos lingüístico-filolóxicos para impoñer tal ultimatum: aparte de que o termo aparece en textos medievais, está admitido pola Academia da Lingua. Debería ser ilegal que os políticos meteran a súas sucias e malintencionadas zarpas en cuestións lingüísticas...

sábado, 19 de diciembre de 2009

Tampoco existí antes de nacer pero no recuerdo haberme quejado.




El Objetivismo sostiene que existe una realidad independiente de la mente del hombre, que los individuos están en contacto con esta realidad a través de la percepción de los sentidos, que adquieren conocimiento procesando los datos perceptivos utilizando la razón (o la "identificación no-contradictoria"), que el propósito moral de la vida es la búsqueda de la propia felicidad o “interés propio racional”, y que el único sistema social de acuerdo con esta moralidad es el del capitalismo puro (llamado también capitalismo laissez-faire).

Ayn Rand (San Petersburgo, 1905Nueva York 1982) presenta su filosofía como una filosofía “para vivir en la tierra”, enraizada en la realidad y orientada hacia alcanzar conocimiento sobre el mundo natural, rechazando la religión, y lograr interacciones entre los seres humanos armoniosas y mutuamente beneficiosas.

Los principios fundamentales de la metafísica objetivista son:

  1. Primacía de la existencia. Establece que la realidad existe independientemente de la consciencia humana.
  2. Ley de identidad (El "A es igual a A" aristotélico), que establece que todo lo que existe tiene una naturaleza fija y finita.
  3. El axioma de la existencia de la Consciencia, que establece que uno es consciente.
  4. Ley de causalidad, como corolario de la Ley de identidad, que establece que las cosas se comportan de acuerdo con su naturaleza.

De acuerdo con el objetivismo, estas proposiciones son axiomáticas, esto es, son evidentes por sí mismas, y cualquier argumento en su contra tendría que suponer su verdad.

lunes, 14 de diciembre de 2009

La culpa es de los medios

En principio no soy partidaria de la violencia. Aborrezco las guerras, todo tipo de conflicto armado, etc....Pero claro, que tire la primera piedra el que alguna vez no haya pensado en que alguien se merece un buen sopapo.....He de reconocer que ayer cuando vi a Berlusconi con esa reconstruida y lifteada jeta ligeramente estropeada, pensé...hummmmm qué merecido lo tiene....No he podido evitarlo.
Ahora leo que responsabilizan a los medios de comunicación no afines al Cavaliere de fomentar la tensión y agresiones. Me parto. Este señor no necesita de nadie para que alguien le parta la cara por sus propios méritos.

Y aquí andamos igual por lo de Hermann Tersch. La culpa es del Wyoming, que lo llamó asesino. Y personajes como Alfonso Ussia se permite insultar a los que somos espectadores de El Intermedio, imbéciles fanáticos ha dicho. La culpa es de los medios. Los ciudadanos somos meras marionetas manipulables.
Supongo que habéis visto el vídeo de Hermann Tersch. Él solito se desprestigia. Como hace unas semanas Alfonso Rojo propuso “bombardear y convertir en una era Somalia” para después usar a los muertos “para alimentar a los atunes”. Y la culpa la tendrán los medios.


(a partir del minuto 5.20)

domingo, 13 de diciembre de 2009

Dharma


Levo días sen aparecer por aquí. En parte porque agora estou moi distraída con esta pitufada que vive con nós dende hai dúas semanas.....Tiña moitas ganas de ter un gatiño, gatiña neste caso. De feito gústanme tanto os cans coma os gatos. É un pracer mirar os seus movementos e escoitar o seu ronroneo.....

viernes, 27 de noviembre de 2009

La Asamblea de Mujeres


Esta semana he estado leyendo La Asamblea de Mujeres de Aristófanes. Siempre me ha gustado la comedia clásica, me resulta muy divertida. Esta obra es lectura obligatoria este año para los alumnos de Griego de Bachillerato. Data del siglo IV antes de Cristo y su argumento es más o menos el siguiente: Las mujeres, hartas de la malísima gestión llevada a cabo por los gobernantes en Atenas, se disfrazan de hombres (el proceso de dejarse crecer el vello es absolutamente hilarante) y acuden a la Asamblea para proponer que sean ellas las que gobiernen la ciudad. Como es lo único que les queda por intentar, los pocos hombres presentes en la Asamblea aceptan. Lideradas por Práxagora, instauran una especie de protocomunismo:
"Quiero que todos los bienes sean comunes y que todos tengan igual parte en ellos y vivan de los mismos; que no sea éste rico y aquél pobre; que no cultive uno un inmenso campo y otro no tenga donde sepultar su cadáver (...) en una palabra: establezco una vida común e igual para todos."

Pero además, para que haya igualdad de oportunidades también en cuanto a sexo se refiere, "las mujeres más feas e imperfectas estarán junto a las más lindas y todo el que solicite a una de éstas deberá antes consumir un turno con las primeras (...)tampoco se permitirá que las mujeres cohabiten con los buenos mozos sin haber cedido antes a las instancias de los deformes y chiquitejos"

En fin, ya os podéis imaginar con estas premisas los enredos que se desarrollan en la comedia. Si se os presenta la oportunidad de ver alguna representación de la comedia tanto ateniense como romana, como las de Plauto, aprovechad. Pasaréis un buen rato.


¡ Ah! Se me olvidaba un detalle: en la obra aparece la palabra griega más larga conocida que ocupa nada más y nada menos que seis versos y medio:

λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεο-
κρανιολειψανοδριμυποτριμματο-
σιλφιοκαραϐομελιτοκατακεχυμενο-
κιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα-
λεκτρυονοπτεκεφαλλιοκιγκλοπε-
λειολαγῳοσιραιοϐαφητραγα-
νοπτερυγών

Se trata del nombre de un plato compuesto de toda clase de ingredientes. (os dejo aquí un enlace por si no podéis ver la palabra en griego)

sábado, 14 de noviembre de 2009

Tede isto en conta .....

á hora de comer un cocido.......

Excomunión


La Iglesia ha sido coherente consigo misma (no, no he cambiado de idea con respecto a esta institución retrógada y reaccionaria). Condena el aborto, siguiendo sus directrices, y acusa de herejes a quienes apoyen la ley. Es más, amenza con la excomunión a los Señores Diputados Católicos que voten en su favor. No esperaba menos de Rouco y compañía.

Y Urkullu, que como muchos católicos acude los domingos y fiestas de guardar a golpearse el pecho, por mi culpa, por mi gran culpa, a los centros de reunión y de diseminación de tales ideas medievales, se escandaliza y afirma que "muchos cristianos nos sentimos parte de una Iglesia que es madre y que se relaciona con la sociedad mediante el testimonio del amor, y lo hace con humildad, generosidad y del perdón. Hay otros modos de sentirse Iglesia, más cercanos a planteamientos inquisitivos, judiciales y excluyentes, donde el ordeno y mando tiene más importancia que la fraternidad evangélica".

Si algo me repugna más que la Iglesia, son aquellos que no quieren reconocer, que no tienen valor a enfrentarse a su chantaje y a su dictadura. Se excusan con aquello de que no todos son iguales, de que hay gente buena, o como Manuel de la Rocha, diputado socialista:"Muchos cristianos nos sentimos parte de una Iglesia que es madre y que se relaciona con la sociedad mediante el testimonio del amor, y lo hace con humildad, generosidad y del perdón. Hay otros modos de sentirse Iglesia, más cercanos a planteamientos inquisitivos, judiciales y excluyentes, donde el ordeno y mando tiene más importancia que la fraternidad evangélica".

No señores, la Iglesia Católica es Una y no da lugar a interpretaciones de sus cánones. Si no les gusta, abandonen el rebaño. Creen otra comunidad de amor y comprensión, de igualdad, que no albergue en su seno a los amantes de los efebos, ni vista a sus mujeres con uniformes represivos criticados en otras religiones.

Por cierto. He escuchado esta mañana en la radio que los Duques de Lugo se divorcian. Supongo que Rouco and company tendrán algo que opinar, ¿no?

viernes, 13 de noviembre de 2009

Fusión



Había tempo que tiña ganas de colgar esta versión de Radio Tarifa da canción da Carolina. A fusión é fenomenal, na miña opinión. Claro que a min a música con tintes árabes encántame....O máis curioso, eu a lo menos non o sabía, é que buscando pola rede descubrín que tamén é un tema tradicional da zona de Sanabria, Sierra de la Culebra....na provincia de Zamora....Espero que vos guste...

miércoles, 11 de noviembre de 2009

Unha centésima de segundo

É duro, pero penso que de cuando en vez necesitamos un latigazo mental destes.


martes, 10 de noviembre de 2009

Stolen Child



Aínda que escoitar a Loreena me produce unha infinita melancolía, aquí queda este tema inspirado no poema de Yeats.

sábado, 7 de noviembre de 2009

Lecturas obligatorias


Cuando estudiaba Bachillerato mi profe de latín, una mujer joven y dispuesta a todo por contagiar su pasión por los clásicos, nos metía una caña inimaginable....Recuerdo pasarme los fines de semana, desde el viernes por la tarde hasta el domingo traduciendo y traduciendo....Cuando se nos ocurría quejarnos, ella era inflexible. Decía que cuanto más nos exigiese más haríamos nosotros (era algo así como "si yo pido doce, vosotros haréis seis y con ello me conformo). Consiguió que de 17 que éramos en 3º de B.U.P. sólo dos personas siguiéramos en C.O.U. con su asignatura. Y no penséis que nos regaló la nota. La tuvimos que sudar y sudar.

Por supuesto, eran otros tiempos y otras circunstancias. El otro día vino a academia una de mis alumnas de 2º de B.A.C. para que la ayudase a traducir cinco textos de Eutropio que la profe les había puesto para el día siguiente (cuando los deberes suelen consistir como mucho en 5 ó 6 líneas diarias). Su profe tiene la misma teoría que aquella mía (y que con el tiempo y la edad uno comprende y asimila). Claro que esta niña en particular es muy trabajadora, tiene mucho interés en sacar el curso, nota para selectividad, se puede permitir pagar unas clases....Vamos, que fue la única en hacer la tarea.

Como ha cambiado tanto el código de comunicación en los últimos años, pasando a ser más audiovisual que nunca, forzosamente el código de enseñanza tiene que adpatarse. Quiero hablar en este caso del ejercicio de la lectura. En proporción a hace unos años, mucha menos gente joven lee. Es una realidad y hay que partir de ella si se quiere ser realista. Leer y sobre todo comprender son ejercicios intelectuales que necesitan forzosamente entrenamiento. En este caso de nada vale exigir 10, 12 ó 14. Yo puedo ordenar a un grupo que lea una obra y puede que con suerte la lean. Pero si no han comprendido nada, si no han sentido emoción, si no ha conseguido hacerlos reflexionar sobre ciertos temas, no ha servido de nada.
Hasta el año pasado, en 2º de B.A.C., se leía a Mendoza ,La verdad sobre el caso Savolta, fácil, a García Márquez ,Crónica de una muerte anunciada, éste gustaba y mucho, a Buero Vallejo, La Fundación, éste ya no lo entendían, y, por último a Lorca, El Romancero Gitano, del que echaban pestes. Porque casi ninguno había leído nunca poesía, les parecía excesivamente críptico el lenguaje metafórico y ,por triste que parezca, la temática no va con ellos.....

Bien, pues a los señores académicos encargados de decidir estas lecturas han decidido que en lugar de Crónica de una muerte anunciada, (para uno que molaba) se acerquen a la literatura hispanoamericana nada más y nada menos que con El Aleph de Borges. A mí, la verdad, me dio la risa cuando me lo contaron mis alumnos. "Es de relatos" me dijo una, "por lo menos". Todavía más me dio la risa cuando en la página de la CIUG (Comisión Interuniversitaria de Galicia) leo la edición recomendada: un publicación argentina, no imposible, pero tampoco fácil de conseguir, que trae una guía de lectura y unos ejercicios de apoyo para el alumno. Afortunadamente, Follas Novas, ha editado un fabulosa guía de lectura que facilita mucho el trabajo. Eso sí, diles tú a los alumnos que para leer un libro, tienen que leer a la par las instrucciones.....
Borges es uno de los autores más difíciles de asimilar. La cantidad de información a la que se refieren sus relatos van desde filosofías orientales, clásicos griegos, pasando por corrientes filosóficas europeas de todos los tiempos, problemas metafísicos..... Vamos, temas muy cercanos a las nuevas generaciones. Que les va a encantar, seguro.

Hace unos meses leí un ensayo de Alessandro Baricco en el que el autor se refería a este problema. Decía que el lado positivo de los fenómenos de masas, tipo El código Da Vinci, era que un libro podía llevar a otro y progresivamente el entrenamiento mental acabaría por proporcionar sus frutos y aquel que no leía habitualmente acabaría por profundizar cada vez más en distintos temas, estilos y demás....Ya sé que muchos no están de acuerdo con ello. Pues yo lo tengo cada vez más claro.

Hoy en día existe una literatura infantil fenomenal, adaptada a los tiempos y circunstancias. También existe una buena literatura juvenil. Para leer a los clásicos, siempre hay tiempo. Lo primero es lo primero, el entrenamiento, la asimilación del ejercicio. Pero no se puede hoy en día exigir a Borges en Bachillerato sabiendo lo que hay. Que conste que opino que el hábito de lectura ha de impartirse en casa, pero las instituciones tienen también esa obligación. Y hay que vivir en este mundo, señores académicos y catedráticos, y no , como Juan Ramón, en una torre ebúrnea.....



lunes, 2 de noviembre de 2009

Novas


Ben, despois deste mes de pouca actividade blogueira, aquí estou de novo. A verdade é que entre unhas cousas e outras andei moi ocupada: San Froilán, viaxe, gripe de Dani.....Por outra banda, estou tamén atareada co curro xa que houbo uns cambios na materia de Lingua Española nos que me teño que esmerar por falta de medios (pero esto é tema doutro post).
Tiña pendiente contarvos a nosa viaxe a Extremadura. Tras unhas festas agotadoras, coma sempre, alá fomos. Dirección Monfragüe. O noso aloxamento estaba nun pobo ao pé mesmo do parque, Jaraicejo. Unha pequena mostra do panorama de varias zonas rurais da comunidade: un poco que nalgún momento tivo una población grande, (había un castelo e un importante palacio episcopal) e hoxe en día está absolutamente morto. Unha pena. Ía un calor co que non contáramos e tanto un coma outro non o levamos nada ben. Cando chegamos a Villareal de San Carlos, centro de información xeral do parque, visitamos a Aula da Natureza onde vimos entre outras cousas un maqueta a escala real dun niño de voitre negro. Impresionante!!! Fixemos unha das rutas propostas. Particularmente non me gustou. Poucas árbores, pouca vexetación en xeral, sequía total e absoluta, nin unha miserable sombra como consecuencia.....Claro, é o que ten ser do norte. O concepto de frondoso que teñen en Extremadura non se parece en nada ao que teño eu. Agora sí, esa falta de escondites naturais propicia que un vexa moita fauna. Vimos moitos cervos, voitres leonados, gansos, garzas....En plena berrea estabamos ademais..... Visitamos o Castelo de Monfragüe, (uhmmmm non me gustou moito) pero a calor era cada vez máis e decidimos voltar ao día seguinte pola mañanciña. Fixemos unha ruta, máis dura que a do día anterior pero que sí pagaba máis a pena. Máis árbores, máis auga nos regatos, vimos voitres negros, esta vez sí, e disfrutamos dunha fermosa vista dende os restos dunha atalaia romana. Visitamos Trujillo e Mérida. Trujillo gustoume moitísimo. A súa fortaleza é impresionante. O seu casco vello en xeral é unha gozada. En Mérida xa estivera hai anos. Como eu son unha flipada dos restos romanos, en Mérida fun feliz, hehehe....A Dani tamén lle gustou moito, sobre todo o museo. Tiña outro recordo de Extremadura. Hai sobre 17 anos que fun. Esta vez vina abandonada, seca, seca, seca ata límites insoportables. Supoño que é a época do ano, polo que nos dixeron, non choveu nada no inverno....Un cúmulo de circunstancias.

Deixóvos o enlace ás fotos. Non hai moitas. Tiñamos calor ata para carretar a cámara. Espero que vos gusten.


viernes, 23 de octubre de 2009

Gripe


Estes días irrumpiu na nosa vida a gripe. A pricipios de semana Dani atopouse mal, moita febre, dolor de cabeza, de espalda, incluso das articulacións....(ou sexa, toda a sintomatoloxía da que se fala con respecto ao H1N1) En fin, como non fomos ao médico nin agora se molestan en saber que clase de alcume ten o virus, remedios de toda a vida: cama, zume de laranxa e paracetamol. Hoxe está moito mellor.
Se traballas cara ao público contaxiarse é case inevitable (aínda que eu non tiven ningún síntoma, toco madeira.....). Sen embargo súmome a todos os testemuños que circulan por aí: non é para tanto sempre que sexas unha persoa medianamente sa e te cuides ben dende o primeiro momento. Iso é todo. Prometo un post sobre a nosa viaxe cando as augas volten ao seu cauce.


P.S.: O neno da foto é o paciente 0 , heheheheh


domingo, 18 de octubre de 2009

Extremadura (I)





Desde que tú no me quieres
yo quiero a los animales
y al animal que más quiero
es al buitre carroñero
es al buitre carroñero.
Desde que tú no me quieres
yo todos los días me muero
y alimento con mi carne
en Monfragüe buitres negros
en Monfragüe buitres negros.
Yo fuí quien te quitó el pollo por la tapia del corral
no te quité las gallinas porque no tuví lugar.
Mare mare mare no mate usté el pollo
que las gallinitas quieren matrimonio
mare mare mare no lo mate usté
que la gallinita deja de poner.
Hizo el mundo en siete días
Extremaydura el octavo
a ver que coños salía
y ese día no había jiñado.
Cagó dios en Cáceres y en Badajoz.
Tenemos el agua al cuello con tanto puto pantano
las bellotas radiactivas, nos quedamos sin marranos.
Tierra de conquistadores no nos quedan más cojones
si no puedes irte lejos te quedarás sin pellejo.
Tierra de conquistadores no nos quedan más cojones
bebe zumo de bellota idiota.
Extremaydura tus mujeres nos la ponen.

Estivemos nesta terra uns días. Mañá ou pasado vos conto. Mentres deixo que Extremoduro se exprese un pouco por min.

viernes, 2 de octubre de 2009

O lobo


Ben, pois como vou a estar bastante ocupada estes días paso por aquí rapidamente para lembrar qque os próximos días 16 e 17 de Outubro celébrase na Diputación a II Xornada de Literatura Oral. O ano pasado, adicada ao Demo, foi absolutamente fantástica. E esta que vai adicada ao lobo...que queredes que vos diga....Deixo aquí o programa.

E despídome de vós uns días. Deica logo!!!

lunes, 28 de septiembre de 2009

Ignorancia


Pois sí, Fátima Hassisni, se é ignorancia o feito de non comprender unha prenda ofensiva para calquera ser humano eu son unha gran IGNORANTE. A lástima é que che arrimen un micrófono para dicir estas estupideces.

sábado, 26 de septiembre de 2009

Esclavitud



Leyendo La isla bajo el mar me ha venido a la memoria varias veces uno de mis libros preferidos cuando era pequeña: La cabaña del Tío Tom. Lo tenía en la editorial Bruguera, en una colección maravillosa llamada Clásicos Juveniles . Y como tal lo tenía yo, como un clásico juvenil sin más repercusión.
Sin embargo leyendo la obra de Allende he profundizado un poco y he descubierto que este libro, publicado en marzo de 1852 (la esclavitud fue abolida en 1865 en todo el territorio de EEUU), tuvo una gran trascendencia, fue la novela más leída y vendida en el siglo XIX. Contribuyó fuertemente a aumentar la conciencia ciudadana acerca de lo inumano e inmoral de la esclavitud. Su valiente autora, Harriet Beecher Stowe, fue una gran activista abolicionista y se dice que Abraham Lincoln aseguraba que la propia Stowe fue la que ganó realmente la Guerra Civil.

Allende menciona en el libro La interesante narrativa de la vida de Olaudah Equiano, o Gustavus Vassa, el africano, también de gran repercusión en los ámbitos abolicionistas de la época. Narrado en primera persona cuenta la experiencia de este esclavo africano. Entre otras cosas Equiano sostenía que el matrimonio entre blancos y negros podría servir para disminuir la segregación racial hacia los africanos y unificar a los seres humanos.


Desgraciadamente, la esclavitud (situación en la cual un individuo está bajo el dominio de otro, perdiendo la capacidad de disponer libremente de sí mismo) sigue ahí.Según un estudio publicado en el año 2000 podría haber unos 27 millones de esclavos en todo el mundo. Uno de los países que mantienen la esclavitud y la protegen es Mauritania, contra cuyo gobierno se han alzado varias voces.

lunes, 21 de septiembre de 2009

La isla bajo el mar


Cando lin Cien años de soledad, cometín o erro de ler seguidamente La casa de los espíritus. Daquela os meus coñecementos teóricos acerca da literatura hispanoamericana eran practicamente nulos. Decidín (a ignorancia é moi ousada) que Isabel Allende plaxiara descaradamente a García Márquez. É dicir, non souben entender que o realismo máxico era parte de ese marabilloso universo literario reflexo dunha realidade de vida e crenzas. Volvín a ler obras de Allende, aínda que ningunha me chegou a entusiasmar. Pero agora estou en plena redención.
O sábado, son adicta ao Club de lectura de A vivir que son dos días, Montserrat Domínguez entrevistou a autora con motivo da presentación do seu último libro, La isla bajo el mar. Gustoume o que oín e alá fun a mercalo.
¿Nunca vos sucedeu o feito de desexar non acabar un libro? A mín pásame con algún e este é un dos exemplos. A historia está ambientada en Haití, finais do século XVIII. Ten coma protagonistas aos escravos, aos amos sen escrúpulos, ás persoas que chegaron a plantexarse o inhumano da escravitude, o vudú....É emocionante, intrigante; o seu título responde á lenda de que os escravos que morrían ían a habitar a unha isla baixo o mar. Déixovos a sinopse e anímovos a ler esta obra marabillosa.

Teté apenas tiene nueve años cuando llega a la plantación de monsieur Valmorain. Aunque sufre los caprichos del deseo de su amo, ha crecido sin conocer el látigo de los capataces o el hambre que ha matado a tantos de los suyos.

Pero ella quiere algo más que sobrevivir: anhela el derecho de amar a su hombre, el derecho a ser libre como lo fue en algun momento su abuela en su África natal. Deseos que se estrellan ante la cruel realidad de que una esclava no tiene derecho a nada, ni siquieraa mantener a su lado al hijo que ha concebido de su amo.

Quizá su oportunidad llegue pronto, con la promesa de violencia y revancha que parecen anunciar los tambores en las montañas… y que auguran que las vidas de todos, amos y esclavos, ya nunca serán las mismas.

viernes, 18 de septiembre de 2009

Respeto



El otro día escuché a Labordeta decir que en este país se había pasado del carro al Audi sin asimilarlo. De un extremo al otro en poco tiempo. Estos días en los que se está cuestionando el respeto y la actitud de los jóvenes en las aulas y en relación a la autoridad, pienso lo mismo. Yo estudié EGB en un colegio en el que la mayoría de las profesoras (yo sólo tuve un profesor) eran resquicios de tiempos afortunadamente pasados. A nosotros nos pegaban collejas, nos tiraban del pelo (de las patillas ¡qué dolor!), nos daban coscorrones con los anillos y los nudillos.....en fin. Todo esto por hablar, por hacer mal los problemas de mates (anda que no me cayeron bofetadas por culpa de los trenes que salían de un lado y del otro y se cruzaban en no sé que punto, bla,bla,bla....). Aquello de la letra consangre entra (en mi caso, el número)
Cuando llegamos a la 2ª Etapa, con 11 ó 12 años, no nos volvieron a pegar. Sólo recuerdo a una profe que le arreó tal bofetada a una niña que no supo los ríos o los montes (sólo recuerdo que había un mapa) que la tiró al suelo. En aquella ocasión sí hubo repercusiones, ya no estaban bien vistos estos métodos, y la profe tuvo que pedir perdón públicamente en clase por su actuación.
El caso es que aquello estaba tan normalizado que creo que a ninguno de nosotros se nos ocurría llegar a casa y contar que la profe nos había pegado por lo que pudiera pasar...Al fin y al cabo su figura era una auténtica autoridad, una institución.....
Afortunadamente en Bachillerato ya tuvimos unos profes jóvenes y con otras aspiraciones educacionales. No recuerdo malos rollos en el Instituto.Había más libertad, otro trato con los profes, pero subyacía el respeto (que ya no miedo).
Bien, estoy hablando de mi caso y el de mis compañeros en particular. Como sabéis crecí en una zona rural, alejada de modernidades, de modas, etc....Quiero decir, éste es uno de los factores que podía influir en nuestro comportamiento, no lo sé....
Y se ha pasado de un extremo a otro, de nuevo. Múgica tuvo el otro día la absurda y nostálgica ocurrencia de volver al uso del usted en las aulas. Me gustaría saber si es una metáfora o realmente se cree que hoy por hoy este tratamiento iba a solucionar algo.
El tema es complicado. Ni la sociedad, ni la tele, ni los medios ayudan. Y el respeto es un valor demasiado importante para dejarlo desaparecer. No sólo por los profesores, sino por todo el mundo, por el medioambiente, por los animales....., por uno mismo.

martes, 15 de septiembre de 2009

Tortura


Un ano máis levaráse a fin a vergoñosa tradición de El toro de la Vega. Alguén será capaz de acabar con estas festas algún día???

sábado, 12 de septiembre de 2009

Repugnante (otra vez)


Luchar por la igualdad de la mujer en la sociedad también pasa por no reírle las gracias, ni tan siquiera consentírselas a semejante payaso. Ni que sea elegido democráticamente ni que no. Así está el mundo. Se mira hacia otro lado con respecto al trato a las mujeres, absolutamente estancado en el medievalismo islámico, en Arabia Saudí; tragan las babosadas e impertinencias de este impresentable con sonrisitas como la de Carme Chacón que como mínimo, ya sé que si la diplomacia, que si la política, blablabla.....no debería de haber agachado la cabeza con esa sonrisa sumisa.....Hoy Juan Cruz le pone las pilas a Zapatero en El País. Para reflexionar.

martes, 8 de septiembre de 2009

Lubna Husein

O mundo necesita de mulleres coma ti, Lubna Husein. Valerosa e digna.

viernes, 4 de septiembre de 2009

Quevedo


«más allá de esta forma tan española y propia de los tiempos de don Francisco de Quevedo, de arreglar los 'asuntos de honor' a capa y espada en singular riña, estos nuevos paladines, no conformes con su peculiar manera de solucionar estas cuestiones volvieron a protagonizar otra pelea».
Ayer se canchondeaban en La voz de Galicia del comunicado de prensa que habían recibido de la policía nacional con respecto a las detenciones de unos tipos probablemente borrachos, probablemente puestos hasta las trancas y probablemente folloneros de profesión.

Hace tiempo Dani y yo fuimos a poner una denuncia por el robo de una cazadora (con las llaves, cartera y todas esas molestias que implica algo así). La copia que nos dieron tenía unas faltas de ortografía que producían mareos. Se trataba de dos chicos jóvenes y me sorprendió un poco. Primero porque el Word, o lo que se use, tiene un corrector ortográfico que en este caso estaba claramente desactivado. Por otro lado, he visto en el curro los test que les hacen y, en fin, tampoco son tan fáciles.

Y ahora este o esta policía nos da una muestra
barroquismo informativo y convierte un absolutamente vulgar follón de impresentables en una cuestión de honor. Curioso.

sábado, 29 de agosto de 2009

Ateísmo

¡Que medo me da que a sanidade na Galiza (ou en calquera lado) sexa dirixida por alguén que di isto!

Aí vos deixo para contrarrestar un fenomenal entrevista que le fixo Bill Maher ao filósofo Sam Harris. Non ten desperdicio.




miércoles, 26 de agosto de 2009

Dr. Cavadas

Os quiero robar un poco de vuestro tiempo: me gustaría que leyeráis esta entrevista al Dr. Cavadas que se publicó hace cosa de un mes. Creo que queda bastante clara su calidad humana.
Y ahora leed este artículo de opinión del ínclito Antonio Burgos, a ver qué os parece......(hummmmm en realidad también queda clara su calidad humana)
Ya sé que me paso la vida encabronada....pero es para estarlo ¿no?

viernes, 21 de agosto de 2009

Semenya

Opino que é vergoñoso o tratamento que lle están dando na prensa a Caster Semenya. Dudo moito de que se se tratara dun divo ou diva dos deportes do hemisferio norte, non terían as pelotas de facer o que están facendo con esta xove de 18 anos. Cito textualmente o que se di no blog Dosmanzanas:

"La corredora está siendo al parecer sometida a un “control de feminidad” por la Federación Internacional de Atletismo con el objeto de descartar un estado intersexual, por lo que no verá asegurado su título hasta que dicha investigación concluya.

En cualquier caso, sea cual sea el resultado de dicho “test”, resulta llamativo que el mismo entorno deportivo que parece obsesionado con “categorizar” como hombres o como mujeres a los deportistas sea irrespetuoso con una mujer que, al menos según lo que se desprende de sus declaraciones, parece plenamente segura de su feminidad. También resulta llamativo que la misma prensa que no pone objeciones a la presencia de jugadores afectados de acromegalia y gigantismo (estados derivados de una producción excesiva de hormona del crecimiento) en el baloncesto profesional, o a que niñas y adolescentes compitan como gimnastas de élite aun a costa de entrenamientos intensivos que llegan a retrasar varios años el inicio de sus menstruaciones, se planteen ahora profundas disquisiciones sobre las hormonas sexuales de Semenya."


martes, 18 de agosto de 2009

Reflexión


Vaia, por fin temos un virus que pode ser contaxiado nun acto relixioso casto y puro e non nun luxurioso froito do pracer e do vicio. Esto sí que é unha crise de fe. Como Deus manda.

sábado, 15 de agosto de 2009

Lecturas

Este verano me estoy viendo sumergida en un vorágine de lecturas de temática variada sin relación aparente...... Me explico. Todo empezó con mi afición a los documentales. Tras ver El Universo elegante (altamente recomendable) empecé a investigar, dentro de mis grandes limitaciones en cuanto a física se refiere, lecturas varias. Afortunadamente existen ciéntificos con sentido del humor y sobre todo de la divulgación y he conseguido comprender, al menos atisbar, las diversas teorías de cuerdas, teoría M, cuántica, etc....¡Me encanta!
El caso es que un amigo me recomendó El Tao de la Física, un clásico. Fritjot Capra explica en este libro la relación entre los modernos descubrimientos de física cuántica y de cuerdas y supercuerdas, con las antiguas filosofías orientales, el Hinduísmo, el Tao, el Zen, el Budismo..... El libro es apasionante.

(Y de ahí me he pasado a El Mahābhārata , la gran epopeya mitológica de la India. Es decir, he regresado a mis raíces de mujer de letras que soy, je je je.....
El año pasado, en plena fiebre por la literatura japonesa, me leí la Novela de Genji (s. XI) que es, y perdonadme la vulgaridad, una auténtica virguería. A pesar de que esta obra no es de fácil lectura, me resultó más accesible de lo que me está resultando El Mahābhārata. )

Tengo que reconocer mi más absoluta ignorancia (que espero subsanar próximamente) en lo que a mística oriental se refiere. Pero leyendo El Tao de la Física he comprendido esa fascinación que ejerce sobre toda la gente que se acerca a ella. Claro que , como todo, está demasiado manipulada y alejada de su significado original.

Bueno, todo este rollo viene a que una vez más he descubierto que los límites entre la ciencia y la filosofía están, algunas veces, absolutamente difuminados. Y eso me resulta fascinante.



Antes de que sexa demasiado tarde

E iso que eu, igual que a Excelentísima Xunta, non quixera crear alarma social

jueves, 6 de agosto de 2009

domingo, 2 de agosto de 2009

Albino



Lendo a prensa de hoxe atopo esta reportaxe en El Mundo. E lembrei a Salif Keita, un dos fundadores do afropop. A súa vida é unha contínua loita de superación das mal chamadas ás veces tradicións.

domingo, 26 de julio de 2009

Esref Armagan



A maioría de nós ao ver estes cuadros sonreiríamos cunha especie de indulxencia compasiva, e pensaríamos que son propios dos cursos de pintura dos centros sociais, tendas de manualidades ou algo así.....





E se nos dixeran que están expostos en varios museos do mundo?


É máis, e se nos dixeran que o autor destes cadros é cego de nacemento?



Esref Armagan , nacido en Turquía no ano 1953, procede dunha familia pobre, nunca recibiu formación artística e aprendeu por sí mesmo a escribir e a debuxar. O seu método é alucinante: consiste en trasladar a Braille as súas impresións táctiles para marcar un esbozo e despois aplica o óleo coas súas mans.

Hai uns anos foi obxecto dun experimento que consistiu en escanear o seu cerebro mentres debuxaba. A corteza visual de Armagan se iluminaba como a dun vidente. Sen información procedente dos ollos, a corteza visual foi aproveitada por outros sentidos, principalpemente o tacto e o oído.
Aquí vos deixo o enlace á galería virtual de Esref Armagan.

sábado, 25 de julio de 2009

Feliz dia da Patria


Penélope

Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro tí envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!

lunes, 20 de julio de 2009

Repugnante

Dos violaciones a menores en un fin de semana, una de ellas disminuida psíquica. No sé cuántos menores involucrados, unos diez o doce....¿Qué sucede? Nunca pude entender que grupos de personas en un mismo entorno estén dispuestas a ciertos actos. Es irracional, absolutamente. ¿En qué clase de adultos se convertirán? Mi admirado Emilio Calatayud afirma en su blog que los jueces rechazan rebajar la edad penal a los 12 años. Lo considerarían un fracaso social.
No me meto en estos jardines jurídicos. Sólo me pregunto si dos violaciones a menores y perpretadas por menores en un fin de semana no son un síntoma de fracaso social.

domingo, 12 de julio de 2009

San Fermín


Sabedes que non soporto nada relacionado co maltrato animal. Sabedes que odio as festas taurinas. Sinto o do rapaz que morreu o outro día, e ouvín no radio que hoxe hai outros dous moi graves....Pero ¿que é o que queren? Sinto vergoña deste tipo de festas, violentas, machistas ademais, con ese componente supotamente atávico da hombría dos que corren diante das bestas....Non entendo nada. Realmente é unha celebración, como tantas outras , da irracionalidade do espíritu humano. O outro día cando o touro entrou na plaza, xa pola tarde, o público recibiuno cunha sonora pitada. Vaia, seguro que o entendeu e incluso se arrepentiu....

Que deixen de putear aos animais. Que deixen de facer festas que se basean no maltrato. Dunha maldita vez.

(Aínda que despois de ver outro día destes aos chinos de Xinjiang saír a rúa con paos, coitelos, bates, etc....para cazar uigures,
a miña confianza na especie homo sapiens sapiens vai de mal en peor)

lunes, 6 de julio de 2009

El homúnculo de Penfield

El término homúnculo (de homunculus, diminutivo de homo, hominis) remite a dos posibles interpretaciones: por un lado la espiritual, sería un hombrecito dentro de nuestra cabeza que conduce nuestra mente y nos susurra lo que queremos o no queremos. Algo así como una representación del libre albedrío. Por otro lado, la material: refleja la capacidad de discriminación sensorial y la importancia motriz de cada parte de nuestro cuerpo.
La diferencia radica en que con el primer homúnculo mando yo, con el segundo mi cerebro. ¡Qué dilema!

sábado, 4 de julio de 2009

O burro Cuco



Este é o burriño Cuco. Parece ser que saiu futboleiro, je je je......Só trinta segundos.....Non me digades que non é unha cucada.....(hummmm...como o seu propio nome indica)

miércoles, 1 de julio de 2009

Cartos para cervexa


Necesito cartos para cervexa
Fermoso cartazo, tío. Aprecio a túa honestidade.

viernes, 26 de junio de 2009

Crónicas de la América Profunda


Pues ha caído en mis manos estos días uno de los mejores libros que he leído en mucho tiempo: Crónicas de la América Profunda de Joe Bageant. Se trata de una colección de artículos en los que el autor retrata a los blancos pobres nortemaericanos (white trash): en sus propias palabras “gente embrutecida, endeudada, fundamentalista cristiana y amante de la caza a la que no le alcanza ni para pagar sus medicinas pero que defienden el “estilo de vida americano” y , votan a los republicanos porque tienen más pelotas y de este modo acaban decidiendo el destino de un mundo que ni conocen ni comprenden”.


Poco más se puede añadir. Me ha impactado realmente este retrato físico y psicológico de la población del rural norteamericano (Dani opina que es un libro de auténtico terror): el aislamiento podríamos decir que centenario de los pueblos, la explotación laboral, la precariedad sanitaria, la comida basura....Bageant, que es hombre de izquierdas (con matices), señala principalmente la ignorancia y la religión fundamentalista crsitiana como principales causantes de esta situación. Pero también acusa a la propia clase política de izquierdas de no haber sabido comunicarse y mezclarse con el pueblo, de ser una izquierda elitista y de despachos con un discurso totalmente ajeno a los intereses reales de las clases medias-bajas....

En cuanto a la ignorancia...qué se puede decir. Es desde luego la mejor arma de manipulación con la que cuentan los gobiernos, allí, aquí y en cualquier lugar. En palabras del autor: “Se trata de una ignorancia exclusivamente americana. Con la mitad de la población situada entre la alfabetización mínima y el analfabetismo funcional, la verdad está condenada a caer bajo la guadaña del rumor.....la población tiene ojos, tiene una cámara para filmar todo lo que le rodea,pero le falta el software de la inteligencia para editar lo que ven y encontrarle un sentido.” Aunque el autor asegure la exclusividad americana, cuando las barbas del vecino veas cortar......

Lo de la religión es otro cantar. El fundamentalismo está presente en escuelas, universidades, grupos de ayuda a las adicciones......La mayor parte opina que, por ejemplo, las Naciones Unidas son una herramienta del Anticristo. La paz no conducirá nunca al retorno de Cristo sino que es un obstáculo que retrasa su reinado en la Tierra. Por ello apoyan cada una de las guerras en Oriente Próximo y defienden las muertes de sus propios hijos como un martitio sagrado. Por otro lado, no hay necesidad de preocuparse por el medio ambiente, ya que no vamos a necesitar este planeta por mucho tiempo más.

En fin, no quiero destripar el libro entero. Opino que merece la pena su lectura porque nos habla de algo que no nos llega a través de espejismos televisivos o literarios.

Como curiosidad os contaré que el autor lo publicó todo en un blog antes de encontrar alguna editorial dispuesta a llevarlo al papel. La dirección de su blog es: www.joebageant.com. Vale la pena echarle un ojo.

Ata sempre

A verdade é que cando oín onte que Michael Jackson morrera, aínda que nunca fun moi fan da súa música, quedei un pouco conmocionada. Non o esperaba, supoño. E iso que unha persoa tan excéntrica non podía morrer de forma apacible, forma parte do mito.....Nun libro que lin hai pouco, Te joden vivo, o autor exemplificaba con Michael Jackson o dano irreparable que pode chegar a facer un pai codicioso neste caso na personalidade dun ser. Esa sensación de que foi un pobre infeliz é a que fai que me conmocione un pouco a súa desaparición...

En fin, na banda sonora da miña vida sí que hai dúas cancións de Michael Jackson: unha é máis ben polo vídeo. Daquela aída tiñamos capacidade de asombro ante certos avances e aquel morphing de Black or White a min tíñame absolutamente alucinada....
E a que sí me gustaba moitísimo era They don't care about us, rodada en Río de Janeiro....En fin, que o mundo da música realmente perde un grande valor.

domingo, 21 de junio de 2009

LIngüística e nacionalismo



Xa sei que non todos tedes cuarenta minutos ou unha boa conexión pero aí queda a charla de Moreno Cabrera.

viernes, 19 de junio de 2009

Lactancia materna

Vexo no blog de Bico de leite este sinxelo e efectivo vídeo sobre a lactancia materna e anímovos dende aquí a difundilo. Atención á nota de YouTube porque é para chorar ou rir, non sei:

"Es posible que el contenido de este vídeo o grupo resulte inadecuado para algunos usuarios, tal y como lo ha marcado la comunidad de usuarios de YouTube."


O mundo está tolo de verdade.....


jueves, 18 de junio de 2009

Millenium



Pues sí, soy parte de la masa popular que se ha leído los dos primeros tomos de la trilogía Millenium. Aunque el primero me gustó sin fascinarme, el segundo lo devoré apasionadamente. Y pertenezco también a la mayoría que opina que Lisbeth Salander, la protagonista femenina, es la verdadera culpable del fenómeno.

Se la ha calificado de sociópata, nuevo modelo social de mujer, enferma, heredera directa de las heroínas de la tragedia griega, metáfora de la subversión cultural...bla, bla, bla....Es increíble la cantidad de gente que come de esta ciencia de interpretar lo que otros han creado, ¿verdad?

Es innegable que Lisbeth tienen fuerza. Uno de los logros de Larsson ha sido el recate de un arquetipo femenino de mujer libre, inteligente y sufridora al mismo tiempo pero con una estética y psicología adaptada a los tiempos. Es un personaje literario de esos que marcan, que sobreviven al papel, que se salen del libro. Como Ignatius Really o Alonso Quijano.

P.D:No apta para mojigat@s. Sexo y mucha, mucha violencia.

domingo, 14 de junio de 2009

Los Bárbaros

Acabo de ler este ensaio de Baricco, subtitulado Ensayo sobre la mutación. ¿Quen son Os Bárbaros? Os que contribúen a unha mutación no modo de entender a cultura ou o saber. Sen mollarse en exceso, como sí fai Umberto Eco noutros escritos, Baricco fai un percorrido polo mundo do viño, do fútbol, da música, da literatura ....da suposta perda de calidade en función da universalización da cultura.
Claro, un pode estar de acordo en que un viño feito de forma artesanal nada ten que ver co viño que o común dos mortais consome de xeito habitual. Vale, de acordo. ¿Esto é peor que só uns poucos burgueses (o término é de Baricco) teñan as posibilidades de beber viño?
Digo que Baricco non se posiciona senón que fai unha fotografía do que supuxeron estas mutacións ó longo da historia. Algunhas vistas dende a perspectiva temporal: A Novena Sinfonía de Beethoven, moi criticada e denostada o ano do seu estreno, polos seus rasgos románticos (entendido romántico como movemento intelectual no que a cultura popular toma relevancia)...As novelas de Dumas, estudiadas hoxe como clásicos, consideradas de malísima calidade literaria...
E chega Baricco finalmente ao descubrimento do século XX, Google. Baricco compárao coa imprenta de tipos móviles de Gutenberg. O coñecemento democratízase, ata tal punto que somos nós, os bárbaros, os que decidimos mediante o sistema de links, cal é a información que merece os primeiros postos no index do motor de búsqueda.
Eu, que recordo como moitos de vós a vida antes de Google, considérome afortunadísima de poder disfrutar do uso desta ferramenta. Pero sí recoñezo que a nosa xeración conta coa vantaxe de saber aínda discriminar entre informacións válidas ou non. O único perigo de Google, según Baricco, e eu estou de acordo, é o da superficialidade e falta de contraste na información da que poderíamos pecar os bárbaros nu momento dado....

En xeral gustoume este ensaio. Gústame Alessandro Baricco novelista, e como ensaísta resulta de agradable e amena lectura. Boa para o verán...

E agora a esperar por La reina en el palacio de las corrientes de aire..... Xa falta menos!!!

domingo, 7 de junio de 2009

Acer Aspire One


Hace un par de semanas más o menos que tengo este pequeño capricho. Y hace dos semanas que me estoy quedando ciega leyendo foros y más foros sobre Linux. ¡¡Madre mía!! No tengo ni idea sobre este tipo de software, bueno ahora una ligera noción. El Acer trae un sistema operativo basado en Fedora que me parecía un poco simple. Yo quería sacarle partido, ver pelis y series, por ejemplo. Un compañero de curro me habló de instalarle Ubuntu (sistema en el que se basa el Galinux), pero ha sido una aventura hasta que ayer, (soy muy muy persistente) lo conseguí!!.Tras horas y horas de leer, experimentar, conseguir fastidiar varias aplicaciones del Fedora (aunque hace tiempo que le he perdido el respeto a los ordenadores y sé que casi todo tiene arreglo), por fin he formateado el disco duro con Ubuntu y va genial!!
Lo de los foros es uno de los mejores inventos del mundo. Al igual que Google. Internet es realmente omnipotente.

lunes, 1 de junio de 2009

LA IGUANA

Tedes que disculpar, se queredes, a miña ausencia destes días.....son tempos de moito traballo e pouco tempo libre. Paso por aquí para deixarvos de novo un tema de Lila Downs, que é quen me eleva o espíritu estes días coa súa música. Lila lémbrame a miña admirada Mercedes Peón co seu traballo etnográfico, antropolóxico sobre ritmos e músicas atávicos. Delicioso. Atención ao arpa....

lunes, 25 de mayo de 2009

IAGO









video platform
video management
video solutions
free video player


Aínda que xa tiña pensado publicar au tamén este fermoso vídeo, (non o fixen antes porque estou liadísima), agora teño a invitación de Cuspedepita a facelo así que aí queda. E que recolla o testigo quen se sinta tan emocionado coma min cando o vin por primeira vez. Por certo, déixovos o enlace orixinal por se alguén quere votar.

lunes, 18 de mayo de 2009

In memoriam


Mejor te invento




Estás alicaído, estás dudando,
no te alcanzan las pruebas ni las preces,
cada Dónde te ofusca, y cada Cuándo

Recorres el confort, las estrecheces
que quedaron atrás y es razonable
que reclames la vida que mereces,

las ventanas en paz, el techo estable.
Pero yo, te confieso, prefería
(¿cómo querés hermano, que te hable?)

cuando tu vieja angustia estaba al día
con la amgustia del mundo, cuando todos
éramos parte en tu melancolía.

Sé qué polvos trajeron estos lodos
pero saberlo no es la mejor suerte.
Invetaré quién sos. De todos modos,

inventarte es mi forma de creerte.

domingo, 17 de mayo de 2009

LETRAS GALEGAS



O galego que non fala a língua da sua terra
non sabe o que ten de seu
non sabe o que ten de seu
perdidiño polo mundo
sen saber o que xa é meu
perdidiño pola vida rexeita a sua lingua
sabendo que ven de atrás
sabendo que ven de atrás
da nosa xente querida
ainda hoxe falámo-la!f
alámola naturalemente
falamos como a nosa xente
non nos podemos queixar.
O galego que non fala a língua da sua terra
non sabe oque ten de seu
non sabe o que ten de seu
nin é merecente dela,
galego da tua TERRA

sábado, 16 de mayo de 2009

Canción del pirata



Aunque procuro no ser ni convertirme en una carca, aunque entiendo que los tiempos han cambiado, también las prioridades, las formas de comunicación y los conceptos, aunque trabajo con gente joven, con la que, creo, conecto bastante bien, hay cosas que no dejan de sofocarme. El otro día, enseñando a un niño a hacer un comentario literario (mi alumnado tiene edades comprendidas generalmente entre 14-18, más o menos), otro comentó que en el cole habían leído el soneto de Lope " Un soneto me manda hacer Violante,//que en mi vida me he visto en tal aprieto;//catorce versos dicen que es soneto://burla burlando van los tres delante..." Total, que todo el mundo se animó a recitar versos de poemas que habían leído en clase. Yo por mi parte, les conté que cuando era pequeña me habían hecho memorizar (método absurdo, por otro lado) a Rubén Darío, Margarita está linda la mar, La princesa está triste...., o La canción del pirata....Y he ahí que todos, sin excepción, quedaron sorprendidos.
Pero, ¿ya existía Mago de Oz cuando eras pequeña? (He comprobado que la versión es de Tierra Santa, tampoco estaban bien informados al respecto).
¡Ay! (y encima me llaman vieja......)

martes, 12 de mayo de 2009

Nueve viento



Lila Downs ten unha voz absolutamente emocionante e calidísima.....A súa música é de raíces, fala da natureza máis antiga e libre...de antigos deuses e deusas, homes e mulleres, de sentimentos profundos....

Nueve Viento es el nombre calendárico de la Serpiente Emplumada de acuerdo con los códices mixtecos. Su nombre personal es Coo Dzavui, que se traduce al español como Serpiente de Lluvia. Se trata de una de las divinidades principales del panteón mixteco prehispánico. El culto a Nueve Viento en la Mixteca es particularmente importante a partir del Período Posclásico de Mesoamérica, cuando aparece asociado a los mitos de la creación del mundo de acuerdo con la mitología mixteca.

De acuerdo con el Códice Vindobonensis, nació de un pedernal en el día 9 viento del año 10 casa, de donde toma su nombre calendárico. Recibió sus atributos divinos de la pareja primigenia de la mitología mixteca, los Señores Uno Ciervo-Serpiente de Jaguar y Uno Ciervo-Serpiente de Puma. Ellos le entregaron la máscara de pico de pájaro y los atavíos que lo distinguen de los demás dioses. Cuando descendió del cielo, ya divinizado, lo hizo acompañado de otros personajes que cargaban la Casa de Xipe y la Casa del Sol, y posteriormente, el día 5 caña del año 6 conejo, se ocupó de separar el cielo de la tierra, cargando la bóveda celeste, contribuyendo de esta manera a poner orden en el caos primigenio del mundo recién creado.

La importancia de Nueve Viento en la Mixteca radica en que él fue testigo del nacimiento de los cuarenta y cuatro personajes fundadores de los señoríos mixtecos a partir del árbol sagrado de Apoala —lugar que lleva el sugerente nombre de Yutatnoho, es decir, Río de los linajes—. Nueve Viento horada las orejas de estos personajes, acto que después será reactualizado en las ceremonías mediante las que se confería la nobleza a los miembros de la élite mixteca. También fue Nueve Viento quien enseñó a los humanos las artes y las ciencias de la vida civilizada, por lo que se trata del héroe cultural por excelencia del pueblo mixteco precolombino.