martes, 30 de octubre de 2007

Ares de Montillón (Pepe Vaamonde Grupo)

Ben, outra marabillosa mostra da música que se fai neste país. Pepe Vaamonde grupo. Sen comentarios. Disfrutade do vídeo e da voz de ambos intérpretes: poucas veces oiredes unhas técnicas vogais semellantes.
(XOTA)

No inferno hai unha festa, ole morena
que lle fan aos condenados, ailalala
O demo tócalle a ghaita, e ole morena
cos dentes arregañados, ailalala.

Mariñeiro non, que vai e non vén
un carreteiriño que carrete ben,
mariñeiro non que vai e non vén

O piollo e maila pulga, e ole morena
andan na herba a seghare, ailalala
velaí vai o gharrapato, e ole morena
derreado co xantare, ailalala.

Mariñeiro....

Xa vou da-la despedida, e ole morena,
por riba dunha peseta, ailalala
Aghora non canto máis, e ole morena,
que teño a gharghanta seca, alilalala.

Mariñeiro....
(MUIÑEIRA)

Montillón para cantare, Montillón para cantare, Montillón para cantare,
e anque non canta moi alto sábenno adoneirare.
Ailalalala, sábenno adoneirare.

Señor Santo San Benito, vestidiño de marelo, vestidiño de marelo
no lughar de Montillón non hai mellor caballero.
Ailalala, non hai mellor caballero.

Eu cantar non canto benhe, a ghracia teño moi pouca, a ghracia teño moi puca,
quedoume no lavadoiro cando fun lava-la roupa
ailalala cando fun lava-la roupa.

Minha soghra aforradora do que non pode ghastare, do que non pode ghastare,
e aínda ten un unto enteiro dun porco que ha de matare
ailalala dun porco que ha de matare.

Manueliño, meu amore, Manueliño meu amore, Manueliño meu amore
estudiaches para cura e saliches capadore.
Ailalala e saliches capadore.

Xa vou da-la despedida por riba dunha peseta, por riba dunha peseta,
aghora non canto máis que teño a gharghanta seca,
ailalala, que teño a gharghanta seca.



sábado, 27 de octubre de 2007

Callejeros (y para muestra....)

Callejeros

Si hay un programa interesante en esta tele nuestra, cada vez más cutre, ese es Callejeros. Suelen ser programas de denuncia social: la marginalidad, las drogas, el deterioro de los barrios, el drama de los refugiados, los problemas inmobiliarios de la gente corriente, la prostitución... Pero también se han hecho homenajes a la labor de los servicios de emergencias, se ha retratado una boda gitana, han salido al encuentro de personajes singulares, o se ha vivido toda la intensidad de la pesca del atún en la almadraba gaditana.
Los reporteros consiguen con el método de cámara al hombro (la terminología me la acabo de sacar de la manga) acercar al televidente y a los protagonistas de cada día de una manera casi cercana a la radio.
Los viernes detrás del Hormiguero. Os lo recomiendo.

Se hai un programa interesante nesta tele nosa cada vez máis cutre este é Callejeros. Adoitan ser programas de denuncia social: a marxinalidade, as drogas, a deterioración dos barrios, o drama dos refuxiados, os problemas inmobiliarios da xente corrente, a prostitución... Pero tamén se fixeron homenaxes ao labor dos servizos de urxencias, retratouse unha voda xitana, saíron ao encontro de personaxes singulares, ou se viviu toda a intensidade da pesca do atún na almadraba gaditana. Os reporteiros conseguen co método de cámara ao ombreiro (a terminoloxía acáboma de sacar da manga) achegar ao televidente e aos protagonistas de cada día dun xeito case próximo á radio.
Os venres detrás de El Hormiguero. Recoméndovolo.

















lunes, 22 de octubre de 2007

Huérfanos













En poco menos de un mes los radioyentes nos hemos quedado doblemente huérfanos. Hace tiempo que no puedo escuchar la Rosa de los Vientos en directo por motivos varios, pero siempre me lo descargo para escucharlo en el mp3. El sábado cuando llegué a casa, me conecté a internet y vi la noticia de la muerte de Cebrián, me llevé otro gran disgusto. Como con Carlos LLamas hace unas semanas.
Os recomiendo lo que nos queda de él, sus libros y los podcast. Y, aunque sea un tópico estos días, espero que estés feliz como una lombriz.
En pouco menos dun mes os radiooíntes quedámonos dobremente orfos. Hai tempo que non podo escoitar La Rosa de los Vientos en directo por motivos varios, pero sempre mo descargo para escoitalo no mp3. O sábado cando cheguei a casa, conecteime a internet e vin a noticia da morte de Cebrián, leveime outro gran desgusto. Como con Carlos LLamas hai unhas semanas.
Recoméndovos o que nos queda del, os seus libros e os podcast. E, aínda que sexa un tópico estes días, espero que esteas feliz como una lombriz.

sábado, 13 de octubre de 2007

Vivamos como galegos!

Moi boa a campaña da empresa Gadis. Demasiados tópicos quizais, ainda que amabeis. O que máis me gusta é aquelo de a xente non é fea, é riquiña!
Bicos a tod@s.
Muy buena la campaña de la empresa Gadis. Quizá demasiado tópico, aunque amable. Lo que más me gusta es aquello de a xente non é fea, é riquiña!
Besitos a tod@s.

jueves, 11 de octubre de 2007

Mercedes Peón

Tal e como afirmo no meu perfil, amo a música tradicional. E Mercedes Peón é unha das persoas que máis fixo por ela neste país. Recordo cando saía na TVG tódolos venres, con aquela longuísima melena levando xentes de aldeas remotas que tocaban tamén remotas cancións perdidas no tempo.
Mercedes dí que o ritmo da muiñeira é o máis antigo do mundo xa que está inspirado no ritmo cardíaco dun feto. Son envolventes ritmos telúricos nas súas propias verbas.
Se hai algo que vos recomendo encarecidamente é vela en directo: canta ,baila, toca a gaita, a pandeireta (coma ninguén) y, ás veces, o sacho coa pedra de afiar. O espectáculo que da é unha experiencia indescriptible. Aí vos deixo unha mostra.

miércoles, 10 de octubre de 2007

Lucus Augusti






Bien, hoy toca presentar la ciudad en la que vivo.




Inicalmente se trataba de un campamento militar (al igual que León) fundado más o menos en el siglo I a. C. Su amurallamiento se realiza en el siglo III: presenta 85 torreones circulares y numerosas puertas de las que se conservan 4 romanas. Tiene una longitud de 2140 metros.

Naturalmente, la muralla es el monumento por excelencia de la ciudad.

Se puede pasear por el adarve aunque tendría más encanto si no hubiera tanto tráfico por debajo.

Tenemos varios museos que exponen restos romanos (cada vez que se hace una obra en Lugo aparecen vestigios arqueológicos). De todas maneras seguimos a años luz de otras ciudades como Mérida.

Lugo se visita en un día. Pero también tiene unos alrededores maravillosos. Os pongo como ejemplo el Castro de Viladonga

"El yacimiento es un verdadero modelo formal de castro característico del Noroeste, con varias murallas y fosos que albergan dos antecastros o aterrazamientos y una amplia acrópolis o corona central. En este recinto principal es donde se encuentran la mayoría de las construcciones descubiertas hasta ahora: viviendas, corrales y almacenes, algún edificio de uso social o comunal, etc., agrupadas todas ellas formando conjuntos o barrios que se articulan en torno a dos calles principales y una ronda paralela a la muralla principal.

Las estructuras defensivas y de habitación, y los abundantísimos materiales que continuamente proporciona el yacimiento (y que se exponen selectivamente en el Museo monográfico), evidencian para el Castro de Viladonga un asentameinto u ocupación duradero e importante sobre todo entre los siglos II y V d.C., haciendo de él un sitio clave para conocer, estudiar y comprender la evolución del mundo de los castros en la etapa galaico-romana."

(http://www.aaviladonga.es/es/castro.htm)

Lugo es una ciudad pequeña y acogedora.
Si algún día os animáis a venir por aquí, os recomiendo que paséis por la calle de los vinos, la Rúa Nova. Por cada consumición que toméis os ponen una tapa (en realidad, por toda la ciudad). Las tapas son gratis, abundantes y variadas. ¡Los turistas quedan encantados!

Ben, hoxe toca presentar a cidade na que vivo.




Inicalmente tratábase dun campamento militar (do mesmo xeito que León) fundado máis ou menos no século I a. C. O seu amurallamiento realízase no século III: presenta 85 torreóns circulares e numerosas portas das que se conservan 4 romanas. Ten unha lonxitude de 2140 metros.

Naturalmente, a muralla é o monumento por excelencia da cidade.

Pódese pasear polo adarve aínda que tería máis encanto se non houbese tanto tráfico por baixo.

Temos varios museos que expoñen restos romanos (cada vez que se fai unha obra en Lugo aparecen vestixios arqueolóxicos). De todas as maneiras seguimos a anos luz doutras cidades como Mérida.

Lugo visítase nun día. Pero tamén ten uns arredores marabillosos. Póñovos como exemplo o Castro de Viladonga

"O xacemento é un verdadeiro modelo formal de castro característico do Noroeste, con varias murallas e fosos que albergan dous antecastros ou aterrazamientos e unha ampla acrópole ou coroa central. Neste recinto principal é onde se atopan a maioría das construcións descubertas ata agora: vivendas, currais e almacéns, algún edificio de uso social ou comunal, etc., agrupadas todas elas formando conxuntos ou barrios que se articulan ao redor de dúas rúas principais e unha rolda paralela á muralla principal.

As estruturas defensivas e de habitación, e os abundantísimos materiais que continuamente proporciona o xacemento (e que se expón selectivamente no Museo monográfico), evidencian para o Castro de Viladonga un asentameinto ou ocupación duradeiro e importante sobre todo entre os séculos II e V d.C., facendo del un sitio crave para coñecer, estudar e comprender a evolución do mundo dos castros na etapa galaico-romana."

(http://www.aaviladonga.es/é/castro.htm)

Lugo é unha cidade pequena e acolledora.
Se algún día vos animades a vir por aquí, recoméndovos que pasedes pola rúa dos viños, a Rúa Nova. Por cada consumición que tomedes póñenvos unha tapa (en realidade, por toda a cidade). As tapas son gratis, abundantes e variadas. ¡Os turistas quedan encantados!














lunes, 8 de octubre de 2007

O meu lugar de traballo

Ben, pois un pouco de publicidade. Ó fin e ao cabo é o lugar onde gaño o pan de cada día, jejeje.
Estou a gusto, teño uns compañeiros, un xefe e uns alumnos magníficos. Biquiños para todos eles.
(Por certo, eu non saio no anuncio....)

Un poco de publicidad. Al fin y al cabo es el lugar donde me gano el pan de cada día. jejeje. Estoy a gusto, tengo unos compañeros un jefe y unos alumnos magníficos. Besitos a todos ellos.

(Por cierto yo no salgo en el anuncio...)




Presentación do nasciturus


Tras varios anos pensándoo, por fin me decidín a crear un blog. Non teño moi claro que é o que vou contar, supoño que este tipo de asuntos vánse desenvolvendo sobre a marcha. De momento vou procurar decatarme ben de como vai isto e publicitarme un pouco entre os amigos bloggers que teño por aí dispersos. Un saúdo moi grande a todos. AVE!
(unha foto de Buxo, outro dos meus caros amigos)