martes, 29 de junio de 2010

ZOOTROPA



Déjame dormir, fracaso asesino
déjame soñar, por un momentito
que lo rescaté de aquel laberinto.
Llévame, si no, donde está el destino
de los que nacimos
ya habiendo perdido.
Déjame dormir.
No ves cómo voy, como un perro herido,
esperando solo el último disparo, en el suelo tendido.
No ves cómo estoy, casi sin sentido,
sin poder mandarle, por mucho que quiera,
el último ladrido,
sin poder pedirle a mi ama auxilio.
Por eso viví junto a un precipicio,
para si el dolor tuviera que llegar
fuera un visto y no visto,
por si hay que saltar,
por si pierdo el juicio,
al fondo del mar,
el peor destino.
Me trae su recuerdo el sabor a sal.
El eterno eco de sus caracolas retumba en mi oído.
Si algún día vais por mi precipicio,
dad un paso atrás porque aún pueden quedar
perros resentidos
que se vieron solos sin saber por qué en medio del camino.

Déjame dormir, fracaso asesino.
Déjame dormir, hoy que me he rendido.



domingo, 20 de junio de 2010

The cove




Ben, pois despois desta longa ausencia aquí estou de novo. Xa sabedes, a Selectividade e os días que lle preceden....Total, para que cada vez baixen máis e máis o nivel...en fin.

Pois xa liberada, o primeiro que quería facer era ver este documental. Xa sabedes o que me gusta a min este xénero, pero podo asegurarvos que ningún me había emocionado tanto como
The Cove. Supoño que estaredes ao tanto da polémica que vén de xerar , sobre todo no Xapón onde está sendo eliminado sistematicamente da carteleira dos cines.
Sucede que no Xapón, no medio e medio dun parque natural, todos os anos en setembro ocorre unha masacre cos golfiños. Os intereses son, coma sempre, económicos. Por unha banda a empresa SEA WORLD, que se adica a espéctaculos acuáticos con estes mamíferos. Por outra, o interese da industria alimentaria xaponesa que vende esta carne coma se fora de balea (onde non hai tradición de comer o arroaz) ou de introducila nos comedores escolares aínda sabendo que contén uns índices de mercurio altamente tóxicos.
Opino que The cove é de visión obrigada. Ric O'Barry, que é un dos protagonistas desta historia foi o entrenador dos golfiños que deran vida a Flipper. Esta viaxe é para el unha auténtica catarsis: considera que colaborou na proliferación deste tipo de espéctaculos como os de SEA WORLD e a súa redención é mostrarlle ao mundo como se capturan estes animais, como sofren nos acuarios, e esas matanzas salvaxes, cruentas e supersecretas que ocorren nesa esquina do mundo amparadas por un goberno.

Ao final do documental di O'Barry: " Se non podemos deter isto, se non podemos arranxar isto, esquézanse dos problemas mási grandes. Non hai esperanza."

E dende logo, esta esperanza está, unha vez máis, entre nós os consumidores. Se non hai demanda, non hai ganancias. Temos a responsabilidade de esixir un tratamento eticamente aceptable hacia todos os seres vivos que comparten o noso espazo vital. Deixar de pensar que somos nós o centro da creación, e ir máis alá no trato ao resto da natureza.

sábado, 29 de mayo de 2010

Retirada por uns días

Son días de moito curro....Tardarei un pouco en retomar o blog... Déixovos na compaña da miña admirada Lila Downs e unha curiosa versión de El Quinto Regimiento.......

miércoles, 19 de mayo de 2010

Fermosa historia



Basicamente, Damian criou ao pequeno gorila nun centro de recuperación en Gran Bretaña. Hai cinco anos que liberaron ao mesmo na selva de Gabon e Damian vai intentar rencontrarse con el. As imaxes falan por si soas.....

lunes, 17 de mayo de 2010

Muller para lonxe




Uxío e Fuxan.....¡Feliz día das fermosas Letras Galegas!!

domingo, 9 de mayo de 2010

Rafael

Esta semana houbo unha noticia que me emocionou profundamente: foi ver a Rafael, o segundo trasplantado de cara na España, dicir ante as cámaras que cando se viu no espello, tras a operación, sentiu alegría.

Neste mundo no que nos bombardean con superficialidades e nos fan sentir culpables ao mínimo canon estético que non cumprimos, un comparecencia como a de Rafael é absolutamente necesaria para pararnos a reflexionar sobre a importancia ou non das cousas. Esta noite escoitei unha entrevista co ciruxán xefe do hospital onde se levou a cabo a operación. O proceso é alucinante, dende a planificación ata a realización. Foron 24 horas de traballo continuado no que ningún dos membros do equipo abandoou o quirófano en ningún momento. A implicación emocional co paciente era grande, dende pequeno sofría eses terribles danos no texido facial, sometérase xa a 20 operacións e se atopaba nun camiño sen saída.

Ademais é moi importante que a xente vexa a importancia das doazóns. Todavía hai moitísimos prexuízos absurdos ao respecto. É incrible, pero certo. Algúns aínda pensan resucitar en corpo e alma e non están polo labor.

Esperemos que a felicidade de Rafael, ao ter un rostro e ao recoñecerse nel, sirva para que todos seamos un pouco menos egoístas e superficiais.

jueves, 29 de abril de 2010

Xitanos Rumanos

Penso que Wyoming é desas persoas que só pode inspirar sentimentos absolutamente extremos: ou o amas ou o odias. Eu ámoo cando vexo maldades como estas:




Algúns teñen que retorcerse de rabia, ¿non?

domingo, 25 de abril de 2010

HELLO DOLLY

Creo que xa vos comentei algunha vez o moito que me gustan as big bands e o swing (balancearse en inglés). Hoxe queríavos mostrar un dos meus temas preferidos e unha versión de Diego Carrasco, flamenca (dito xenéricamente) do mesmo, Hello Dolly. Sinto especial debilidade pola voz de Bobby Darin, así que aí tedes a versión máis ou menos orixinal:



E aquí a de Diego Carrasco, que é unha gozada:



E buscando os vídeos no YouTube atopei esta actuación de Liza Minelli coa súa nai, realmente emocionante:



Aínda que hoxe non podemos esquecer o gran himno de Zeca: Feliz 25 de abril!!!

jueves, 15 de abril de 2010

A mellor entrevista de Usun




Bufff........como recita Galiardo o prospecto do Paracetamol!!!! É que o que vale, vale!!

martes, 6 de abril de 2010

Spartacus, sand and blood

Pois esta fin de semana pasada, por razóns de causa maior, tiven que marchar para a casa da miña nai, en Becerreá. Como o tempo alí non pasa, para min a lo menos, e como afortunadamente a miña nai ten internet, dediqueime a ver esta serie americana (aínda que a maioría do elenco é australiano e neozelandés):



Non se trata daquel Espartaco que recreou Kubrick, senón dun guerreiro, tracio iso sí, que tras desafiar a un legatus, acaba pagando a súa condea como gladiador.
Se buscades rigor histórico, xa vos podedes olvidar. Por outra banda ten escenas moi, moi violentas, gore diría eu ,e moiiiiiiitíssssimo sexo, iso sí. Naturalmente, como toda ficción son todos guapísimos e guapísimas, están máis tempo espidos que vestidos.....vamos que tanto o xénero feminino como o masculino pode recrear a vista, hehehe....Vina en V.O. e aprendín moitísimos tacos que non sabía en inglés nin nunca oíra ata agora.
Está rodada en plan 300: efectos dixitais, e escenas ralentizadas.

¿Que é o que me gustou? O detalle: tanto os traxes coma as casas, as rúas, os mosaicos, as armas.....todo iso está moi cuidado. Os despropósitos históricos quedan perdoados pola perfección do detalle. Paseino ben, a verdade vendo a serie. AH! E a banda sonora, en plan metálica, chama moito a atención....

Non sei se a van botar aquí. Eu non vira aquela de Roma, e agora estouna baixando a ver que tal...algún de vós a viu??

sábado, 3 de abril de 2010

Divorcio de Windows


Desta vai. Levo un ano "coqueteando" con Ubuntu aínda que tiña no meu ordenador o arranque por defecto con Windows. Pero a semana pasada entroume un pedazo de virus deses que fan historia e de paso descompoñen todo ao seu paso: Vista Defender Pro. Un falso antivirus. Afortunadamente puiden rescatar os meus archivos desde a partición de Ubuntu. Incluso chegei a eliminar o virus cunha aplicación, Antivirusfake creo que se chamaba.

Total que como tiven que formatear todo, decidinme por Ubuntu definitivamente. Teño moito que aprender, sobre todo co editor de fotografía para poder facer as galerías da Web do Cubil....pero todo se andará....

Polo menos, esquezo os virus, antivirus, falsas alarmas (que me estaba dando o AVG), e demais historias.....Que relax!!!

domingo, 28 de marzo de 2010

¿Onde estaba Deus?


Desgraciadamente, a paidofilia cómetese en todo tipo de ámbitos. Non hai máis que ver as noticias, ximnasios, colexios....A Igrexa denuncia unha conspiración en contra da milenaria e nobre institución. Non só os curas (e seguro que moitas monxas) abusan, padecen efebofilia que segundo eles é menos grave.
Claro, pero o problema é que eles, que pasan o día dicindo o que está ben e o que está mal, que demonizan os métodos anticonceptivos, que saen á rúa, cos seus fieis (onde están eses fieis agora para denunciar abusos?) para berrar contra o aborto. a homosexualidade...ocultan as súas propias miserias. O que máis me escama é que nos países do Primeiro Mundo agora as vítimas se animan a denunciar.....Pero a cantos dexenerados (estes sí merecen o calificativo)enviarían ao Terceiro Mundo?
Dende logo, se eu fora crente neste instante, tería unha gran dúbida pensando nese Deus que non envía como mínimo as sete pragas para acabar coa xerarquía eclesiástica. E como non crente que son ESIXO que a sociedade co seu propio código penal actúe contra eles, que lles aplique o mesmo castigo que se lle aplica aos cómplices de delito e aos pederastas non relixiosos.

Deixo aquí o enlace a un artigo de Pilar Rahola, hoxe na Vanguardia. Dios y el demonio.


E aínda que non teña que ver co tema anterior, quería manifestar desde aquí toda a miña repugnancia e desprecio a actitude da señora Rita Barberá. A súa frivolidade nun encontro onde se están a tratar temas como a mortalidade, a ablación do clítoris, as violacións....é insultante para todas as mulleres. Eu polo menos, síntome avergoñada de que esta tiparraca pertenza, xa non ao xénero feminino, senón a especie humana.

Pois sí, levantei demagóxica hoxe.

domingo, 21 de marzo de 2010

Peter Singer

Buf...hacía días ya que no escribía nada...He pensado escribir acerca del debate taurino en Cataluña, aunque ya sabéis de qué lado estoy, o de los abusos que le salen a la Iglesia Católica de debajo de los faldones( ¿Ha habido manifestaciones por los derechos de esos niños?).....Pero no. Hoy vuelvo a la filosofía.

El verano pasado, Dani y yo leímos un libro de Peter Singer titulado Somos lo que comemos. Singer, que tiene muchísimos detractores, es un filósofo utilitarista australiano. A grandes rasgos el utilitarismo es un marco teórico para la moralidad, basado en una maximización cuantitativa de consecuencias buenas para una población. La moralidad de cualquier acción o ley viene definida por su utilidad para la humanidad. Utilidad es una palabra que significa que las consecuencias positivas deben estar maximizadas. Estas consecuencias usualmente incluyen felicidad o satisfacción de las preferencias. El utilitarismo es a veces resumido como "el máximo bienestar para el máximo número de personas". En resumen, el utilitarismo recomienda emplear métodos que produzcan más felicidad o aumenten la felicidad en el mundo. Habría mucho que matizar a la hora de debatir entre los pros y los contras de esta corriente. Y, la verdad, yo le encuentro más pros...con lo que no puedo debatir sola.

Singer es controvertido principalmente por su concepción de la vida y de la muerte y su postura ante la vida que nosotros acostumbramos a llamar animal. En 1975 publicó Animal Liberation donde propone una ética que, partiendo del hombre, se dirija también hacia el resto de los animales, atacando lo que él llama "especismo" o creencia en la superioridad de una especie (en este caso el hombre) sobre el resto. La ética práctica de Singer abarca desde temas tan polémicos como abogar por un trato ético a los animales, el aborto, la eutanasia, la pobreza y distribución de ingresos, entre otros.

Consecuentemente, Singer es un vegano convencido. En Somos lo que comemos nos presenta a tres familias que siguen tres tipos de dietas: casi exclusivamente carnívora (la familia reside en EEUU), vegetariana y vegana. No demoniza a los no veganos ni mucho menos. Singer es consciente de todas las dificultades tanto culturales como económicas a la hora de tomar la última opción. Pero pide que tengamos una ética alimenticia, es decir, que los que comemos carne o productos animales nos rebelemos ante las condiciones en las que se cría a los mismos: de nuevo, su visión es la EEUU. Afortunadamente en Europa el tema está más regulado que allí. Pero aún así tenemos, por ejemplo, la opción de comprar huevos etiquetados como "gallinas criadas en el suelo" en lugar de los poco más baratos de gallinas criadas en jaulas.

Yo soy omnívora. No es que coma mucha carne. Pero sí como huevos, leche, queso...Cuando leo a Singer me siento fatal, la verdad. Sus tesis son absolutamente impecables. Sólo sé que dejaría de comer productos cárnicos si algún día llegase a ser autosuficiente.....No sería capaz nunca de comer a un animal criado en casa. Llamadme sibarita. No tengo excusa, no me comporto coherentemente cuando como carne "despersonalizada"....

Otro día os contaré más temas de la ética de Singer.

Ah y a quien no le guste o no tenga tiempo a leer, le dejo este trailer de Food INC, un documental que circula por la red totalmente imprescindible.



lunes, 8 de marzo de 2010

Anglada



Había oído hablar de este tipo. En tertulias radiofónicas, sobre todo. Tenía claro que representaba a la extrema derecha más rancia y perniciosa. Pero después de ver ayer el programa del fantástico Jordi Évole estoy asustada. Primero, este hombre es un ser ignorante, pero ignorante hasta límites insospechados. Tiene auténtica fijación con los musulmanes (como dice él, aunque dudo mucho que sea consciente de la definición del término). Sus teorías sobre la superioridad del pueblo autóctono (tampoco sabe lo que significa esta palabra) son inefables....Naturalmente lo peor de todo es la gente que lo vitorea y lo apoya...he quedado absolutamente horrorizada. Encima todos los pronósticos en cuanto a que Anglada será elegido alcalde el año que viene le son favorables....brrrrrrrr

miércoles, 24 de febrero de 2010

FATA DO CARALLO!!

Tiña que desfogar......


Luis Zahera


Onte fomos a ver ao cine Celda 211. Fantástica, trepidante, etc, etc.....Pero se non o digo, vou estoupar, hehehe: ¿Por que motivo o traballo de Luis Zahera non foi nominado a ningún premio? Paréceme INEXPLICABLE. Está tan grande ou máis que Tosar e dende logo moitísimo máis que, por exemplo, a actriz de reparto que levou o Goya....Ai, que país este.....

lunes, 22 de febrero de 2010

El secreto del calígrafo


Este fin de semana he vuelto a deleitarme con la escritura de Rafik Schami. Hace tiempo os hablé de El lado oscuro del amor. El secreto del calígrafo vuelve a estar ambientado en la Damasco de los años 50. Otra vez una historia de amor prohibida entre una musulmana y un cristiano, otra vez aromas, sabores, olores.....y escritura. Hamid Farsi es un calígrafo afamado que mantiene una lucha por reformar la lengua árabe (cuyo alfabeto se ha mantenido inalterable durante mil años). Se entiende una metáfora de la necesidad de ciertas reformas a la vez en ciertos aspectos de su modo de vida: Rafik aboga por una separación imprescindible de la religión y el Estado y cómo no, del trato a las mujeres. «Sigo teniendo la esperanza de que las mujeres nos salven», dice el escritor que asegura tener en mente a sus lectores árabes cuando habla del trato a las mujeres en estos países como uno de los grandes problemas de sus sociedades: «El mundo árabe rechaza a menudo al 50% de su población. Nos faltan esos maravillosos seres pensantes que son las mujeres y con medio cuerpo no se puede subir una escalera, en este caso la escalera de la civilización».
Pero ante todo, el autor nos muestra los aspectos más bellos del mundo árabe, que en estos tiempos que corren no suelen ser ensalzados y que no debemos olvidar: su sensualidad, su pasión, su mundo lleno de diversidad y cultura inagotables....


sábado, 20 de febrero de 2010

Preocupante


Ademais da repugnancia que me inspira este tiparraco, preocúpame seriamente ver aos universitarios berrando Aznar presidente.A xuventude neste momento parece ser, e tamén me baseo na miña propia experiencia, máis próxima a dereita, neste caso á extrema dereita, e así, na miña modestia opinión, mal vamos.

domingo, 14 de febrero de 2010

36


Coma todos os anos, mentres a vós vos choven regaliños de amor, a min cáenme 36........

lunes, 8 de febrero de 2010

O LOBO

Félix Rodríguez de la Fuente ayudó a cambiar nuestra visión de los lobos




Foi do meu pai de quen herdei, ou aprendín, o meu amor polos animais. A miña nai é das que nunca lle faría dano a ningún pero, eles alí e eu aquí.....Meu pai non, gustáballe moito ,coma min, acaricialos e mimalos.....Pero el tiña ese medo atávico aos lobos inculcado na súa infancia...era absoluto pavor. Recordo cando botaron o capítulo de Félix Rodríguez na tele. É desas cousas que un ten gravado na cabeza a lume. Lembro que o meu pai me dixo que aquilo era trampa, que seguro que Félix Rodríguez criara aqueles lobos que comían apaciblemente das súas mans.....que os do monte non eran así. Pero admiraba moito ao naturista e aquel programa tamén calou fondo para el. É difícil combatir unha fobia desas (eu téñolla ás serpes) pero houbo moita xente que se replantexou ese mito oscuro e tenebroso do Xau, do tío Pedro, do da boca oscura,..... Canto lle debe o lobo a ese ser fabuloso, pese as moitas críticas que aínda se oen hoxe e que a min me enferman, a ese home que non debería haber morto tan cedo e que tanto nos ensinou a toda unha xeración acerca da fauna ibérica.

lunes, 1 de febrero de 2010

Verme cerebral

No ensaio de Oliver Sacks, titulado Musicofilia, fálase dun fenómeno moi habitual: o feito de repetirse un fragmento musical de maneira patolóxica na nosa cabeza, de xeito incesante e desesperante....A isto se lle chama verme cerebral. Sacks asegura que unha das maneiras de acabar con este proceso é cantar a canción conscientemente e ata o final (probaremos, a ver). Os vermes cerebrais responden a un carácter estereotipado que a maioría dos grandes productores musicais coñecen e explotan.
O caso é que Sacks nos remite á nosa etapa de cazadores recolectores, cando reproducir e aprender de memoria os sonidos da natureza resultaba crucial para a nosa supervivencia. Esa repetición de patróns aínda segue activándose, involuntariamente, hoxe en día.

O caso é que a min, non sei a vós, sempre me pasa con temas que non soporto, raiantes.....E pásame moito.....Entre que estou día e noite escoitando o radio e que a min a música sempre me chama a atención....En fin, a última vez que me atacou o verme foi con este tema espantoso, que realmente non sei onde o escoitei:





wege,wege,wege.......wege,wege......

sábado, 30 de enero de 2010

Tres Libros


He leído en estos últimos tiempos un par de libros de filosofía que me han parecido muy divulgativos y accesibles. Mucha gente, y más en los tiempos que corren, opina que la filosofía es una excentricidad, cuando no una pérdida de tiempo. Bien, yo ya estoy acostumbrada a este tipo de argumentos. No me molesto ya en discutirlo, cuando alguien me dice que el latín, el griego, la filosofía..... no sirven para nada, le doy la razón. Como ya me está demostrando, entre otras cosas, pocas inquietudes culturales y su exclusiva preocupación por la utilidad práctica , ¿para qué me voy a escornar, amargar, etc...? Naturalmente con mis adolescentes sí que discuto y razono estos temas, aunque con poco éxito ....Pero ellos, por otro lado, repiten lo que escuchan a los adultos...Unamuno dijo una vez a un ingeniero muy practicista él y que se disponía a tomar un tranvía para asistir a un concierto:«Dígame, amigo: ¿cuál de las dos cosas es más práctica: el tranvía que lo lleva al concierto, o el concierto mismo?»

Al grano. El autor de los libros es Luc Ferry, ex ministro de Educación francés y a quien se le ve bastante el plumero derechista a la hora de revisar la historia de la filosofía....Aún así (siempre en mi personal opinión), vale la pena leerlo. El primero se titula
Aprender a Vivir ( suena a libro de autoayuda ): en las corrientes que más profundiza son la estoica y la cristiana, las de más influencia en la antigüedad y durante quince siglos. El capítulo sobre la filosofía cristiana vale muchísimo la pena, con un análisis totalmente ecléctico y ameno, sobre la razón de su éxito y expansión (además habla exclusivamente de cristianismo, en ningún momento de catolicismo). El resto del libro analiza aspectos de la filosofía de Rosseau, Kant, Descartes.... El análisis de Nietzsche es bastante, por no decir excesivamente, personal.....en fin. Está bien para introducirse en el mundo del pensamiento crítico que es lo que se necesita en estos días.....

El otro libro, del mismo autor, es
La sabiduría de los mitos. Otro repaso a la filosofía griega a través de la mitología, culebrón donde los haya, llena de enseñanzas básicamente estoicas. La verdad es que no deja de asombrarme la similitud entre el estoicismo y el budismo, tan lejanos geográficamente. Por cierto, he sabido por este libro que la esperanza, sentimiento tan aclamado y alabado por algunos, era totalmente negativo para los griegos. Fue lo que quedó en la caja de Pandora, tras soltar el resto de los males....la esperanza implica la ausencia de lo que se espera, esperar implica no vivir el presente con la plenitud debida....


Y el tercer título que he disfrutado estos días es una dosis de realismo científico (así, dos de cal y una de arena): La evolución del talento: cómo nuestros orígenes determinan nuestro presente. Fabuloso. Si hay algo más que hay que reconocerles a los investigadores de Atapuerca son sus magníficas obras divulgativas. En este caso Bermúdez de Castro hace hincapié en factor sociabilización a la hora de explicar la evolución de la inteligencia humana. Pero también nos deja claros todos los comportamientos que seguimos condicionados por nuestros genes: uno de ello, hablando de la territorialidad hace referencia a nuestro afán por personalizar nuestro lugar de trabajo, desde el fondo de pantalla del ordenador, hasta el portarretratos con la foto de familia.....

jueves, 28 de enero de 2010

Matanza

Convocada unha nova matanza de raposos este vindeiro sábado 30 de Xaneiro en Portomarín. Ale, para divertirse un rato. En fin, así nos vai a esta humanidade....

lunes, 25 de enero de 2010

Lang Lang



Que afortunados os que o vexan na xira que está a facer por España adiante.....Me encanta, e o que máis me gusta del é iso que os seus numerosos detractores odian: a súa pouca ou ningunha ortodoxia. Se é que son unha iconoclasta!!

sábado, 23 de enero de 2010

Lovely bones



Susie Salmon é asasinada cando ten 14 anos. Nen ela nen a súa familia aceptan a súa morte. Asistiremos a un proceso de asimilación dende ambos lados.

Aínda que ten ese regusto habitualemente ñoño das pelis iankis, déixase ver....Fermosos efectos, é Peter Jackson, e tamén fermoso tratamento da asimilación da morte. Papelazo de Susan Sarandon. Coma sempre, recomendo vela en versión orixinal. Polo que vexo no trailer a dobraxe é, coma sempre tamén, infame (hai subtítulos dispoñibles en varias linguas).

viernes, 15 de enero de 2010

Munilla


Se a Igrexa lle quedara un mínimo de dignidade, enviaría a este suxeito a sacar cadáveres dos escombros en Haiti.

jueves, 14 de enero de 2010

Artigo de opinión

Pódese dicir máis alto pero non máis claro. Canto máis o leo, máis me gusta......

Plurilingüismo: ¡Benvido, Mr. Marshall!

miércoles, 6 de enero de 2010

Xorima

¿Lembra alguén a este grupo? Foi dos primeiros discos de folk que caeu nas miñas mans......deixáramo Eduardo Valiña, que chegara aquel ano ao instituto de Becerreá procedente do Seminario de Lugo. Con Eduardo, con Anxo, o cura das Nogais, e con Marcelo, o profe de actividades extraescolares pasei moitas tardes tocando a guitarra temas deste disco. Este tema era dos que máis me gustaba....cando Dani abriu o Cubil algún dos compoñentes de Xorima viña por alí...

lunes, 4 de enero de 2010

Corvo non inxenuo



Estas fotos pertencen ao blog (non deixedes de visitalo) de José Luis García Larred. Polo visto o amigo corvo viaxa ao lombo do voitre, entre outras cousas para que o leve comodamente ata a carroña.

Cando lles imos dar de comer aos nosos bichiños, temos adlatere unha familia de corvos e un paporrubio que tamén se apuntan á comilona. O máis gracioso é o paporrubio, que non se corta un pelo e come boca con pico cos cans. Sen medo ningún. Os corvos son máis precavidos e andan pululando por alí, avisańdose uns a os outros cando nos ven coller o coche para irnos....

Nunca deixan de sorprender estes animais.....