martes, 31 de marzo de 2009

21 días


Veo poco la tele. Ya os he comentado alguna vez que soy más de radio. Y con el bendito INTERNET me dedico a ver programación a la carta: soy adicta a ciertas series, a ciertos documentales, etc, etc...Sí suelo ver al mediodía alguna de las tertulias políticas que circulan por ahí, en especial la de Cuatro. Y en el programa de García Campoy he visto fragmentos del último desperdicio, basura, de esta cadena: 21 días , sin comer, fumando porros y no sé qué más. La tiparraca que lo protagoniza tiene una pinta de pijo-progre que me resulta insultante. Insisto en que no he visto, ni intención que tengo, ninguno de los programas enteros. Pero los fragmentos que vi sobre el programa en el que la pijo-progre, bajo supervisión médica, estaba 21 sin comer, supuestamente, me pareció de denuncia. La anorexia es una enfermedad demasiado grave como para frivolizar de esa manera.

Me uno a las propuestas que por ahí circulan, para próximos programas....

martes, 24 de marzo de 2009

Te joden vivo

Al principio los niños aman a sus padres; pasado un tiempo los juzgan; rara vez, si ello ocurre, los perdonan.
OSCAR WILDE

Por medio de un amigo ha llegado a mí este ensayo sobre la importancia de las relaciones padres-hijos durante los primeros seis años de vida. Cómo éstas determinan ciertos aspectos de nuestra personalidad, desde la sexualidad hasta posibles desajustes electroquímicos causantes de enfermedades como la esquizofrenia....Muy divertido y muy instructivo. Os dejo uno de los primeros fragmentos para abrir boca:


Las familias son comparables a una obra de teatro. Como si fuéramos personajes de ficción, a todos nos es asignado un papel estipulado en el guión y se nos dirige con mano férrea durante la interpretación, en la que lucimos el adecuado vestuario psicológico y estamos obligados a cantar y bailar al son característico de nuestra familia. Así queda patente cada vez que hay una reunión familiar... En Navidad, por ejemplo.
Durante la comida navideña, nuestros padres y hermanos exigen que interpretemos el papel que en su momento nos fue asignado. No importa en absoluto si hace mucho tiempo que dejamos de ser el listo o el gordito de la familia, el que siempre quiere llamar la atención o el que no hace más que quejarse. Nuestra familia insiste en tratarnos del mismo modo exacto de siempre, y a los pocos minutos de habernos sentado a la mesa volvemos de nuevo a ser niños pequeños. Los logros y la independencia de la edad adulta se borran por entero, y de pronto nos encontramos interpretando un papel que considerábamos olvidado hacía mucho tiempo.
Un método sencillo de comprobar esta idea es convertirnos, durante la próxima representación navideña, en autores de nuestros propios diálogos, en desviarnos del guión de forma deliberada, Como no tardaréis en comprobar, los demás personajes se quedarán perplejos a más no poder, lo que será prueba de la existencia de un guión prefijado. Como cualquier buen escritor, necesitaremos hacer una labor de investigación. Para determinar el carácter de nuestros diálogos, primero hay que establecer qué es lo que esperan de nosotros los demás actores, los cuales, en el caso de este drama concreto, fueron también los autores de nuestro papel original.
Empezad haciendo un listado de todos los rasgos que pensáis que vuestra familia os atribuye como inmutables. Algunos de ellos os serán atribuidos por todos los miembros de la familia. Por ejemplo, es posible que no sólo vuestros padres os tengan por un vago, un desordenado y un egoísta sin remedio, sino que también piensen así vuestros hermanos o hermanas. Ciertas opiniones acerca de vuestra persona procederán sólo de determinados miembros de la familia o de coaliciones de éstos. Puede que vuestro hermano mayor y vuestra madre piensen que tenéis muchas manías a la hora de comer, pero que vuestro padre y los demás hermanos no lo vean de esa forma. Cuando llegue el momento del banquete navideño, es preciso que tengáis muy claro qué papel espera de vosotros cada familiar. Y, entonces.., a divertirse. En lugar de actuar al modo predecible, podéis hacer justo lo contrario,
Si tenéis fama de ser tacaños a la hora de comprar regalos, haced unos presentes verdaderamente caros y ostentosos Si sois conocidos porque nunca laváis los platos, corred raudos al fregadero después de la cena. Si os consideran un dormilón, sed los primeros en llegar a la mesa del desayuno por la mañana. Parte de la gracia de este juego radica en que los demás se esforzarán en no darse por enterados, en negar cualquier posible cambio. De la misma forma que los actores en una representación teatral se quedarían pasmados, e incluso asustados, si un miembro del reparto de pronto empezase a recitar los diálogos de otra obra, y en un principio fingirían que no pasa nada raro, así sería la reacción de vuestra familia. Cuando la diferencia resulte ya innegable, es posible que traten de aunar fuerzas e imponeros vuestro viejo papel de siempre, acaso burlándose de vuestra forma de lavar los platos o bromeando sobre el hecho de que os hayáis levantado tan pronto. Puede que insistan en hacer referencia a episodios pasados, como la vez en que os quedasteis dormidos y llegasteis con retraso a la comida de Navidad. Pero, en lugar de irritaros, haced hincapié con tranquilidad en que los hechos de hoy apuntan a lo contrario. Cuando menos, la experiencia os resultará divertida. Y, ¿quién sabe?, puede que la próxima Navidad os encontréis interpretando un papel que, esta vez sí, será vuestra propia creación.

miércoles, 18 de marzo de 2009

A RAE corrixe

Ben, pois todos os que firmamos debemos felicitarnos pola boa nova: "tonto" deixará de estar unido a "gallego". En EL PAÍS.

lunes, 16 de marzo de 2009

Comezar ben a semana

Que mellor que esta deliciosa versión de Faltriqueira.....


domingo, 15 de marzo de 2009

Excomulgada

La Iglesia Católica ha excomulgado a una niña de nueve años violada por su padrastro y a su madre por autorizar la interrupción de un embarazo de altísimo riesgo, además de evitar la terrible secuela psíquica. Al violador no lo ha excomulgado, no. Era el que defendía la vida de los bebés (eran gemelos).
Sinceramente, deseo que la Iglesia siga por esos derroteros...... espero que consigan el desprecio absoluto que se merecen y se han merecido siempre.

Artículo de hoy en El País

viernes, 13 de marzo de 2009

Alegría



Teño un bo amigo que tende a ver as cousas dende outro prisma sempre. Hoxe pola mañá dixo con respecto a estas imaxes (que a min me poñen os pelos como escarpias) que fai falta mais xente con esa alegría e seguridade en sí mesma no traballo....

domingo, 8 de marzo de 2009

Hacia el amanecer


Hacia el amanecer é un libro de Michael Greenberg onde o autor relata en primeira persoa a súa experiencia coa súa filla Sally, enferma bipolar dende os 15 anos. É realmente conmovedor. A loita de ambos, pai e filla, por comprender a fraxilidade humana, a búsqueda de porqués, o terrible dos efectos da medicación, os centros de internamento....Hai meses lin Mi mente es mi enemigo un ensaio sobre enfermidades mentais que recomendo a todo aquel que lle apeteza acercarse a estes desaxustes da personalidade e entendelos e comprender a quen os padeze....Non está de mais, de vez en vez, botar unha ollada ó lado mais oscuro e incomprendido do ser humano.

sábado, 7 de marzo de 2009

Comunicado

Por xentileza de SENDA (moitas grazas). Sinto moito que haxa xente á que lle molesten estes manifestos. Eu, dende logo, castelán parlante ou galego parlante dependendo do que me pete, síntome na obriga moral de difundilo.

COMUNICADO DE PRENSA

Resposta da CIG-Ensino ás declaracións do PP contra a nosa lingua no ensino


Diante da actitude belixerante contra o galego, manifestada polo secretario xeral do PP e próximo presidente da Xunta de Galiza que chegou a anunciar a futura derrogación do Decreto 124/07 de uso e promoción da lingua galega no ensino, a executiva da CIG-Ensino acordou, na reunión mantida hoxe, día 4 de marzo, manifestar o seguinte:


  1. Sería inaudito e a primeira vez na historia que un presidente dun país, que acaba de ser electo, anuncie como primeira medida a tomar unha proposta en contra da lingua propia, malia estar totalmente marxinada no sistema educativo e cuns índices mínimos en canto ao seu uso.

  2. Alén do uso electoralista que se fixo dunha fabulada persecución da lingua forte, o español, invertendo a realidade, o PP marca como obxectivo no seu propio programa acadar un ensino trilingüe. Como se entende entón que se queira derrogar un decreto que o único que estabelece é que o 50% das materias se impartan na lingua galega e que o alumnado acade a mesma competencia en galego que en castelán, ao remate dos seus estudos.

  3. Pretende confundir a sociedade, apelando, demagoxicamente, á liberdade, cando o noso idioma non goza dos mesmos dereitos na Galiza que ten o Español. Todos sabemos que a aprendizaxe no noso idioma estivo proscrito e perseguido durante séculos e que, historicamente, é o único idioma asoballado e discriminado

  4. Todos os docentes sabemos que mesmo aquel alumnado que recibe maioritariamente a docencia en Galego, unha minoría insignificante, remata os estudos con máis competencia en español que en galego e que a escola é un espazo de desgaleguización tal e como o proban as estatísticas que constatan que hai un maior número de alumnado que entra falando en galego que o que sae falando na nosa lingua.

  5. Un presidente dun país non pode borrar os sinais de identidade máis importantes que ten ese país, comezando por derrogar as normas que tratan de amparalos e promovelos. O noso idioma, sinal fundamental de identidade, é usado por un 40% menos de mozos e mozas que a xeración dos seus avós, polo que só desde posicións que perseguen a súa desaparición se pode entender que a única lexislación existente que vela pola súa normalización se abandone á lei do máis forte, sobre todo se temos en conta que esta lexislación só aspira a que a nosa lingua chegue ao 50% das materias.

  6. Só desde unha perspectiva antigalega e unha mente colonizada se pode ver como un demérito a presenza da nosa lingua, a non ser que se pretenda a súa desaparición

  7. Que non se esqueza que o Parlamento galego aprobou por unanimidade, tendo o PP maioría absoluta, co voto favorábel de Núñez Feijoo como parlamentario e vicepresidente da Xunta nese momento, o Plano de Normalización Lingüística que recolle nas medidas 2.1.26 á 2.1.30 que “como mínimo, o alumnado reciba o 50% da súa docencia en galego”.


A CIG-Ensino quere facer público que o futuro presidente ten a obriga de desistir das súas intencións, por seren estas impropias de quen di que quere ser o presidente de todos os galegos e galegas, do contrario a CIG-Ensino reactivaría accións e iniciativas no ámbito do ensino para impedir esta agresión ao noso idioma.

Santiago, 4 de marzo de 2009


Anxo Louzao Rodríuez

Secretario Nacional da CIG-ENSINO


jueves, 5 de marzo de 2009

Feijoo dixit


Se acabaron las galescolas. Con esta frase lapidaria comenza outra triste etapa para a lingua galega. Por que motivo non podemos ser como o resto das civilizacións que defenden a súa cultura e a súa fala? De verdade, non o podo entender.....

lunes, 2 de marzo de 2009

Querías pan....?


Pois toma dúas barras!!!

Por incrible que pareza.....aí estamos outra vez!!! Estou segura de que ni o tal Feijoo está seguro de non estar soñando.....

domingo, 1 de marzo de 2009

Agardando a que pase (ou non) algo.....



No día das eleccións, pechade os ollos e deixádevos levar por este envolvente tema, Sheep and tides, dirixido por Michael Nyman.