domingo, 28 de septiembre de 2008

Prohibido morirse en Svalbard



Es que no puedo evitarlo. Leído hoy en La Voz de Galicia (artículo completo aquí):

Hasta hace unas décadas se enterraba a la gente en el cementerio, pero entonces ocurrió algo poco agradable. Los cuerpos de los difuntos se desenterraron solos. No hablamos de zombis, sino del permafrost, el durísimo suelo congelado del Ártico, que empuja lentamente hacia arriba todos los objetos enterrados en él. Lo peor es que en esta latitud, donde las temperaturas raramente suben del cero, los cadáveres no se descomponen. Debió de ser una escena entre terrorífica y poética, aquel día en que los vecinos de Longyearbyen se encontraron con los rostros incorruptos de sus propios padres y abuelos, algunos más jóvenes que ellos mismos en ese momento? Desde entonces está prohibido morirse en Longyearbyen. Cuando alguien da muestras de mala salud, el gobernador le obliga a volar inmediatamente a territorio noruego. No es seguramente lo que tenían en mente los filósofos antiguos, pero puede considerarse una forma de inmortalidad.

Buffff......Y¿¿ sabéis cuál es uno de las mayores causas de muerte en Svalbard??? LAS PELEAS EN LOS BARES.

Qué mundo este, no me canso de decirlo!!!

sábado, 27 de septiembre de 2008

Valporquero

Este es el fantasma de Valporquero:


Pues aprovechando una de las últimas escapaditas que podíamos hacer, nos fuimos a Valporquero del Torío, León, a ver la impresionante cueva del mismo nombre. La visita, siempre guiada debido a anteriores actos vandálicos, dura más o menos una hora y media. La cueva está a 1309 m. de altitud, tiene una temperatura media de 5º y una humedad del 99% con lo que cuando salimos de allí teníamos los pulmones entumecidos. Se visitan 7 salas de una belleza sin par. Son unos 2 km. de recorrido más o menos con 480 escalones. La única pega que le encontramos es que el guía va demasiado rápido, no da tiempo a detenerse a mirar con calma las formaciones de estalactitas y estalagmitas. El guía nos aclaró que hay mucha gente que no aguanta el frío y la humedad de la cueva y por ello no se detiene más.....En fin. Ahí os quedan unas fotos y aquí podéis ver el resto si os apetece.




viernes, 26 de septiembre de 2008

o último día

Ben, pois convídame O Raposo a responder a un meme destes e como non é moi complicado anímome. Trátase de responder a unhas preguntas sobre o que me gustaría facer se soubese que era o meu último día.....
¿Que canción che gustaría escoitar?
Pois algo alegre, por exemplo Largo al factotum:

¿A que libro lle botarías un ollo?
Seguramente elexiría algo pouco trascendente, para olvidar que é o meu último día, non sei, un cómic de Asterix, por exemplo.
¿Con quen che gustaría falar?
Por suposto con Dani. Sempre.
¿Que che gustaría comer?
Conformaríame cun bó prato de caldo galego, a comida máis rica do mundo, e quizáis un pouco de xamón ou chourizo....
¿Que farías e que che queda pendente por facer?
Buf, como sólo teño un día.....unha viaxe rápida ata a costa (vivo no interior) para ver o mar, se fose inverno mellor, co meu mozo e os meus canciños.


Como teño que pasarlle esto a máis colegas bloggers, aló vai para quen queira facelo:

Manuel Cedric, Javi Peña, Gemma, Carli, e a Goonie.

miércoles, 24 de septiembre de 2008

DAMAGES


He empezado a ver esta serie y estoy entusiasmada. Si ya Glenn Close era una de mis actrices favoritas, su personaje de Patty Hewes supera cualquier tipo de expectativa. Es una mala, malísima como las de antes. Inteligente, despiadada, manipuladora hasta las últimas consecuencias.... ¡Me encanta!

A mis amigos bloggeros que comparten mi afición, ahí va mi aportación: Damages. Espero no llegar tarde.



domingo, 21 de septiembre de 2008

Cafrune y Marito


Desde los cerros
viene esta zambita
por eso la llamo yo
la viajerita,
palomitay.

Sendas de arena,
tarcos floridos
y un corazón, qué pena
por un olvido,
palomitay.

¡Ay, viajerita!
El alba asoma
trayendo de los cerros
frescor y aroma,
palomitay.


Yo soy de arriba,
soy del cochuna
ranchito, monte y río
soles y lunas,
palomitay.

Hasta Alpachiri
voy los domingos
y por la noche al cerro
vuelvo solito,
palomitay.


viernes, 19 de septiembre de 2008

Un niño que muere de hambre hoy, muere asesinado.



Como muchos bloggers, me hago eco hoy de estas palabras de Jean Ziegler relator de la ONU para la Alimentación.

"100.000 personas mueren de hambre, o de sus consecuencias inmediatas, cada día. Un niño de menos de 10 años muere cada siete segundos y cada cuatro minutos otro queda ciego por falta de vitamina A. El orden mundial no es sólo asesino, sino absurdo, pues mata sin necesidad. Hoy ya no existen las fatalidades. Un niño que muere de hambre hoy, muere asesinado. Hay dos tipos de hambre: el coyuntural y el estructural. El coyuntural es la hambruna a que estamos acostumbrados en Darfur, Etiopía o en periodos de guerra y que es fruto del hundimiento de una economía. Este hambre causa el 5% de víctimas. Mientras que el hambre estructural es el implícito en las estructuras del subdesarrollo. Causa el 95% de las muertes y es el hambre que realmente pide a gritos la intervención de la comunidad internacional."


miércoles, 17 de septiembre de 2008

TRADICIÓN


Tradición proviene del latín traditio, y éste a su vez de tradere, "entregar". Es tradición todo aquello que una generación hereda de las anteriores y, por estimarlo valioso, lega a las siguientes.

Se considera tradicionales a los valores,creencias, costumbres y formas de expresión artística característicos de una comunidad, en especial a aquéllos que se trasmiten por vía oral. Lo tradicional coincide así, en gran medida, con la cultura y el folclore o "sabiduría popular".

La visión conservadora de la tradición ve en ella algo que mantener y acatar acríticamente. Sin embargo, la vitalidad de una tradición depende de su capacidad para renovarse, cambiando en forma y fondo (a veces profundamente) para seguir siendo útil.

El poeta Vicente Aleixandre destaca esta capacidad creadora de la tradición al escribir en su discurso de recepción del premio Nobel: Tradición y revolución. He ahí dos palabras idénticas.

Opino que hay que ser muy analfabestia para justificar este tipo de actuaciones como tradición. Me avergüenzo de vivir en un país en el que se permiten este tipo de fiestas. Me avergüenzo de que 30.000 personas estuvieran ayer presentes en Tordesillas.

La tradición es algo que me aporta un conocimiento, un saber...no que me enseña a maltratar, o a herir, o a hacer sufrir.

Si queréis enviar una carta protesta, esperemos que algún día sirva de algo, podéis hacerlo desde aquí. Gracias de antemano.

martes, 16 de septiembre de 2008

Tras do Solpor




Ben, pois a editorial Galaxia acaba de publicar a última novela do meu admirado Murakami antes da edición castelá. No caso da última de Paul Auster, Un home na escuridade, saíron as dúas ó mesmo tempo.
Paréceme unha boa política lingüística, non ter que esperar un ano para ler as novidades editoriais en galego. Xa era hora.

A novela de Murakami é ,coma sempre, unha delicia: trascorre nunha noite só, en Toquio. Os protagonistas sempre solitarios na grande urbe. Dito pola editorial:En Toquio, no tempo que vai da medianoite ao mencer, incíciansae e remátanse as historias desta novela. No seu centro, dúas irmás: Eri, ensumida no sono do esquecemento, e Mari, a lectora solitaria. Cabo delas, un mozo trombonista de jazz, as empregadas dun love hotel e un frío e escuro executivo. Xente da noite, vidas que conflúen, segredos descubertos e preguntas que ás veces non precisan resposta. Cada un dos capítulos de Tras do solpor posúe, concentrada, a mesma forza de atracción hipnótica que Haruki Murakami amosara anteriormente en Norwegian Wood ou Kafka on the Shore. Non vos podo contar máis: non vola quero destripar.
A novela é moi cinematográfica esta vez e ten unha banda sonora marabillosa. Aquí vos deixo o tema que da título a obra. Five spot after dark.

domingo, 14 de septiembre de 2008

Jacques Loussier Trio and Bobby McFerrin

Aunque Bobby McFerrin se hizo mundialmente conocido con aquel Don´t worry, be happy, lo que refleja su sentir musical, yo creo, son estas versiones de composiciones clásicas, barroco básicamente, que interpreta magistralmente con su prodigiosa voz.
Recuerdo que, hace años, escuché contar a Trecet que en sus primeras apariciones en los escenarios, el público pensaba que McFerrin era el técnico de sonido, vamos, el tipo que sale a decir un, dos, tres,....probando...... y llegó a sufrir abucheos.
Curiosamente, estaba buscando vídeos del Jacques Loussier Trio, batería, piano y contrabajo que hacen adaptaciones de clásica a jazz y los he encontrado juntos:




Y aquí, interpretando el Ave María:


Espero que os guste. Yo tengo varios discos de McFerrin y os aseguro que son una delicia.

sábado, 13 de septiembre de 2008

Creacionismo vs. evolución



Ahora resulta que en Gran Bretaña quieren volver a incluir el creacionismo en las escuelas. Como opino que no estamos libres de nada y que parece que estamos involucionando cada día más...aquí os dejo este simpático monólogo hecho por y para yankees. Por si las moscas.

Feliz fin de semana a tod@s

martes, 9 de septiembre de 2008

E outra máis....


Ás veces me pregunto se eu vivo no mesmo país do que están a falar en certos medios.....sí xa sei que non debería ler estas cousas, pero é que me gusta ser un pouco plural á hora de informarme. En fin, como non podo deixarvos ó enlace o orixinal, é de pago, aquí vos queda un artigo aparecido en El Mundo de onte. Non teño folgos hoxe para encabronarme por escrito.....déixovos a vós......

domingo, 7 de septiembre de 2008

Me pregunto


Acabo de leer esta novela, El consuelo de Anna Gavalda. Es una hermosa historia de amistad, de amor y de superación de situaciones vitales. A raíz de la muerte de la madre de su mejor amigo de la infancia, el protagonista se replantea su vida, su matrimonio....reviviendo lo que esa mujer, Anouk, había significado para él.

Pero en realidad de lo que quería hablar es de algo que mis amigos y yo comentamos muy a menudo. En la contraportada de esta novela en particular, bajo la sinopsis, podemos leer:"Desbordante y llena de humor...." Aunque mi estado anímico sea manifiestamente mejorable últimamente, os aseguro que yo no he detectado el más mínimo rastro de humor en esta obra. Al menos humor literario tal y como yo lo entiendo.
Y esto me lleva a preguntarme (también a mis amigos): ¿quién escribe esas opiniones de las contraportadas de los libros o en las referencias en la prensa? ¿Realmente se leen las obras antes de opinar sobre ellas? Yo cada vez lo dudo más: o bien estos anónimos trabajadores confunden los términos (sucede sobre todo con "desternillante", "originalmente ocurrente" "desbordante") o ciertamente su lectura es de lo más superficial.....¿Os ha pasado alguna vez?

sábado, 6 de septiembre de 2008

POEMA DEL ÁRBOL



Árbol, buen árbol, que tras la borrasca
te erguiste en desnudez y desaliento,
sobre una gran alfombra de hojarasca
que removía indiferente el viento…

Hoy he visto en tus ramas la primera
hoja verde, mojada de rocío,
como un regalo de la primavera,
buen árbol del estío.

Y en esa verde punta
que está brotando en ti de no sé dónde,
hay algo que en silencio me pregunta
o silenciosamente me responde.

Sí, buen árbol; ya he visto como truecas
el fango en flor, y sé lo que me dices;
ya sé que con tus propias hojas secas
se han nutrido de nuevo tus raíces.

Y así también un día,
este amor que murió calladamente,
renacerá de mi melancolía
en otro amor, igual y diferente.

No; tu augurio risueño,
tu instinto vegetal no se equivoca:
Soñaré en otra almohada el mismo sueño,
y daré el mismo beso en otra boca.

Y, en cordial semejanza,
buen árbol, quizá pronto te recuerde,
cuando brote en mi vida una esperanza

que se parezca un poco a tu hoja verde…


(poema de Machado, fotos de Dani)

martes, 2 de septiembre de 2008

¿Ignorancia?

Supoño que a estas alturas xa saberedes a que hai montada tras a entrevista que George Steiner, recoñecido intelectual e premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades (!), concedeu ó periódico El País. Para quen non lle preste ler todo deixo aquí a seguinte xoia:


¿Insinúa que el idioma es la raíz del problema? Quizá. Pero, cambiando de tema, me han dicho que hay una universidad en España en la que es obligatorio hablar en gallego.

Igual que es obligatorio en Cataluña compartir el catalán con el castellano. ¡Pero no me compare el catalán con el gallego! El catalán es un idioma importante, con una literatura impresionante. Pero el gallego ¿por qué ha de ser obligatorio en una universidad?

Estes días fálase por aí de ignorancia, de descoñecemento da importancia do galego no estranxeiro.....Uhmmmm, este señor debería saber, xa que tan intelectual é, que calquera lingua, por moi poucos falantes que teña, por moi pouca tradición escrita que teña (non é o caso da nosa dende logo, como todos sabedes),é, ante todo, a representación dunha cultura, dunha maneira de pensar e de vivir e por esa mesma razón, absolutamente respetable e digna de uso e conservación. Parece tan obvio....