miércoles, 31 de diciembre de 2008
martes, 30 de diciembre de 2008
El amante enloquecido
Pablo Silenciario fue un poeta bizantino del siglo VI, contemporáneo de Justiniano. Es autor de 83 epigramas, recopilados en la Antología Palatina.
Un hombre mordido por un perro rabioso ve, según dicen, la imagen del animal reflejada en el agua. Con certeza, un loco de amor ha clavado sus dientes en mí, puesto que el mar, los ríos y hasta el vino que hay en las copas, me muestran tu imagen, amada.
domingo, 28 de diciembre de 2008
Terrorismo
Ata cando teremos que asistir impasibles á inutilidade da Comunidade Internacional, ó silencio vergoñoso da ONU ante estes abusos?
Estou totalmente en contra de todo tipo de terror, pero o amparado polo Estado prodúceme especial repugnancia. E o dun pobo que parece non lembrar a súa Shoah particular paréceme o máis indignante.
E a Igrexa Católica e os seus adeptos maniféstanse hoxe, non polas matanzas inxustas, que mellor día que hoxe, non. Maniféstanse pola familia católica xa que "se entiende por familia cualquier cosa" acabo de escoitar no radio.
Menos mal que os tempos van cambiando, menos mal.
sábado, 27 de diciembre de 2008
The Brian Setzer Orchestra
Me encantan las Big Bands. Y la banda de Neoswing de Brian Setzer es fantástica....
Recuperando a lista de blogs....
lunes, 22 de diciembre de 2008
Nadal
domingo, 21 de diciembre de 2008
Acongojada
sábado, 20 de diciembre de 2008
viernes, 19 de diciembre de 2008
martes, 16 de diciembre de 2008
Lipograma
Un otoño -muchos años atrás-, cuando más olían las rosas y mayor sombra daban las acacias, un microbio muy conocido atacó, rudo y voraz, a Ramón Camomila: la furia matrimonial.
- ¡Hay un matrimonio próximo, pollos!- advirtió como saludo a su amigo Manolo Romagoso cuando subían juntos al casino y toparon con los camaradas más íntimos-.
- ¿Un matrimonio?
- Un matrimonio, sí- corroboró Ramón-.
- ¿Tuyo?
- Mío.
-¿Con una muchacha?
- ¿Claro! ¿Iba a anunciar mi boda con un cazador furtivo?
- Y, ¿cuándo ocurrirá la cosa?
- Lo ignoro.
- ¿Cómo?
- No conozco a la novia. Ahora voy a buscarla...
Y Ramón Camomila salió como una bala a buscar novia por la ciudad.
A las dos horas conoció a Silvia, una chica algo rubia, algo baja, algo gorda, algo sosa, algo rica y algo idiota; hija única y suscriptora contumaz a «La moda y la Casa» (publicación para muchachas sin novio).
Y al año, todos los amigos fuimos a la boda. ¡La boda! ¡Bah!... Una boda como todas las bodas: galas blancas, azahar por todos lados, alfombras, música sacra, bimbas, sonrisas, codazos, almohadón para hincar las rodillas los novios y para hincar las rodillas los padrinos; lunch, sándwichs duros como un fiscal...
Al onzavo sándwich hubo una fuga súbita por la sacristía y un auto pasó raudo, y unos gritos brotaron:
- ¡Adiós! ¡Adiós! ¡Vivan los novios! ¡Vivaaan!
Y los amigos cogimos otro sándwich -dozavo- y otra copita.
Y allí acabó la cosa.
Mas, para Ramón Camomila, la cosa no había acabado allí...
Al contrario: allí daba principio.
Y al subir con su novia al auto fugitivo, vio claro, vio clarísimo: ni amaba a Silvia, ni notaba inclinación ninguna al matrimonio, ni sintió su alma con la vocación más mínima por construir un hogar dichoso.
- ¡Soy un idiota! -murmuró Ramón-. No valgo para marido, y lo noto cuando ya soy ciudadano casado...
Y corroboró rabioso:
- ¡Soy un idiota!
Silvia, arrinconada junto a Ramón, bajaba los ojos con rubor, y al bajar los ojos subía dos mil grados la rabia masculina.
- ¡Dios mío! -gruñía Ramón mirándola-. ¡Casado! ¡Casado con una niña insulsa como unas natillas!... No hay ya salvación para mí..., ¡no la hay!
Incapaz para dominar su irritación, dirigió unas palabras durísimas a Silvia.
- ¡Prohibido fingir rubor y mirar a la alfombra! -gritó.
(Silvia miró al parabrisas con infantil docilidad).
Y Ramón añadió para su sayo, alumbrado por una brusca solución:
- Voy a lograr su odio. Voy a obligarla a suplicar un divorcio rápido. Poco valgo si
no logro inspirarla asco con cuatro o cinco burradas a cual más disparatada...
Y tal solución tranquilizó mucho a su alma.
Por lo pronto, al subir a la fotografía (visita clásica tras una boda), Ramón hizo la burrada inicial.
Un fotógrafo modoso y finísimo abordó a Ramón y a Silvia.
- Grupo nupcial, ¿no? -indagó-.
- Sí -dijo Ramón-.
Y añadió:
- Con una variación.
- ¿Cuál?
- La sustitución más original vista hasta ahora... Novio por fotógrafo. Hoy hago yo la foto... ¡Viva la originalidad!
Y Ramón aproximó la máquina y advirtió al asombrado fotógrafo:
- ¡Vamos! Coja por la mano a la novia y sonría con ilusión: La cara más alta... ¡Cuidado! ¡Así!... ¡Ya!
Ramón tiró la placa, y a continuación obligó al pago al fotógrafo; guardó los duros y salió con Silvia orondo y dichoso.
- ¡Al auto! -mandó-.
(Silvia ahora iba llorando)
- ¡La cosa marcha! -susurró Ramón.
Al otro día trasladaban sus organismos a Irún. (Lo clásico, asimismo, tras una boda).
Ramón no quiso subir al vagón con Silvia.
- Yo viajo con los maquinistas -anunció-. Voy a la locomotora... ¡Hasta la vista!
Y subió a la locomotora, y ocupó su actividad ayudando a partir carbón. Al arribar a Irún había adquirido un magnífico color antracita.
Ya allí, compró sus harapos a un sordomudo andrajoso, vistió los harapos y marchó a la fonda a buscar a Silvia.
Y tocado con las ropas andrajosas anduvo por Irún, acompañando a Silvia y cogido a su brazo mórbido y distinguido.
Nutrido público los miraba al pasar, asombrado.
Silvia sufría cada día más.
- ¡La cosa marcha! ¡La cosa marcha! -murmuraba todavía Ramón. Pronto rogará Silvia un divorcio total. Sigamos las burradas. Sigamos con la droga antimatrimonial, multiplicando la dosis.
Ramón vistió a continuación sus fracs más maravillosos, y al pisar un salón, un dancing u otro lugar público acompañado por Silvia, imitaba a los criados, y con un paño al brazo acudía solícito a todas las llamadas.
Una mañana pintó sus párpados con barniz rojo.
Por fin lo trasladaron al manicomio.
Y Ramón asistió a su propia dicha: su contrato matrimonial yacía roto y vivía imposibilitado para otra boda con otra Silvia...
sábado, 13 de diciembre de 2008
Gillies
Bicos e feliz fin de semana a tod@s.
lunes, 8 de diciembre de 2008
Experimento sociológico: La ola
Me ha gustado. Tiene un aire underground y una BSO interesante. Claro que en una hora y media es difícil de mostrar el proceso psicológico y quizás el final parezca precipitado e irreal. Pero sucedió. Existe la historia escrita, creo que data de los años 80. El autor es Morton Rhue y es de lectura obligatoria en muchos institutos del mundo.
El mundo de los experimentos sociológicos es apasionante. Hace tiempo leí un libro que trataba sobre el experimento Milgram: se realizó en la Universidad de Yale para probar cuánto dolor infligiría un ciudadano corriente a otra persona simplemente porque se lo pedían para un experimento científico. El resultado es aterrador.
Realmente no estamos libres de nada. Ya sé que suena catastrófico pero.....éche o que hai
sábado, 6 de diciembre de 2008
Carol of the bells
Villancico ucraniano en sus orígenes acaba de ser elegido en una reciente encuesta uno de los más hermosos. Y yo comparto esa opinión. Os dejo dos versiones: la celta (Celtic Women), más mística (ya veréis qué botes pega la violinista rubita, como un bambi...) y la de Trans-Siberian Orchestra, más metálica, sinfónica (y con montaje manga, obsequio de Youtube). Si es que la Navidad tiene sus cosas.....
martes, 2 de diciembre de 2008
Neve
sábado, 29 de noviembre de 2008
Fermosísimo
Edito: Aquí podedes ver o vídeo orixinal e o making of.
martes, 25 de noviembre de 2008
domingo, 23 de noviembre de 2008
sábado, 22 de noviembre de 2008
Gloria Fuertes
Doña Pito Piturra
tiene unos guantes;
Doña Pito Piturra,
muy elegantes.
Doña Pito Piturra
tiene un sombrero;
Doña Pito Piturra,
con un plumero.
Dona Pito Piturra
tiene un zapato;
Doña Pito Piturra,
le vino ancho.
Dona Pito Piturra
tiene unos guantes;
Doña Pito Piturra,
le están muy grandes.
Doña Pito Piturra
tiene unos guantes;
Doña Pito Piturra,
Lo he dicho antes.
miércoles, 19 de noviembre de 2008
Cúpula
Lo que sí me parece artístico es ser capaz de gastarse 20 millones de euros en ella sin pestañear. Y también me parece artístico ser capaz de convencer a sus adeptos de que se trata de "una metáfora del mundo". Sencillamente Miquel Barceló es un absoluto genio del arte de vender.
En fin, no soy ninguna entendida, soy básicamente de gustos prosaicos y probablemente sea una cateta que no entiende la abstracción.
Sólo espero que eso de que parte del dinero ha salido de los fondos de desarrollo solo sea otra falso rumor levantado por los de siempre. Sólo espero eso. Nada más.
domingo, 16 de noviembre de 2008
Wim Mertens
miércoles, 12 de noviembre de 2008
Niebla y Un hombre en la oscuridad
lunes, 10 de noviembre de 2008
Mama Africa (in memoriam)
domingo, 9 de noviembre de 2008
In taberna
In taberna quando sumus
non curamus quit sit humus,
sed ad ludum properamus,
cui semper insudamus.
Quid agatur in taberna,
ubi nummus est pincerna,
hoc est opus ut queratur,
si quid loquar, audiatur.
jueves, 6 de noviembre de 2008
Merlín
A sú relación cos outros dous inquilinos é boa, aínda que Buxo sente uns poucos ciumes (este é un competidor máis grande, en canto a tamaño). Pero o Pinto, en canto se deu conta de que o burriño é inofensivo, pasa o día detrás del, con esa curiosidade que o caracteriza.
Aí tedes unhas fotos
martes, 4 de noviembre de 2008
sábado, 1 de noviembre de 2008
Veo una voz
Hace unos años estudié los tres niveles de Lengua de Signos que se imparten, previo pago, en las asociaciones de Personas Sordas. Esta lengua es como la nuestra oral o escrita, un conjunto de signos lingüísticos, significante y significado, arbitrarios. En contra de lo que mucha gente piensa, no se trata de señas más o menos simbólicas y universales, ni por supuesto de una transliteración de la lengua oral. Sobre todo no es universal: todo lo contrario. La lengua de signos, debido al aislamiento que han sufrido las comunidades y Personas Sordas a lo largo de la historia, es de una variedad casi local (existen diferencias entre la lengua de Lugo y la de Vigo, por ejemplo). Naturalmente una Persona Sorda gallega se entenderá con una valenciana, pero no sin ciertas dificultades. Por supuesto existe una Lengua de Signos universal que hoy gracias a la mejora en la educación, internet (bendito internet!) y demás tecnologías cada vez conoce más gente.
Para un oyente, la mayor dificultad radica en la expresión facial que es con lo que se suple la entonación. De hecho las primera clases de Lengua de Signos consisten en aprender a perder el miedo al ridículo y gesticular durante horas para expresar enfado, odio, placer, desencanto.....Bien, os podéis imaginar.
Centrándome de nuevo en el libro de Sacks, este viaje al país del silencio, como todos los que emprende el autor, será una jornada llena de descubrimientos. Y conoceremos así la historia de las Personas Sordas, los estragos que han causado los «oralistas», los defensores del lenguaje oral frente al de señas, y, para mí el episodio más apasionante, conoceremos de la existencia de una comunidad que existió durante más de dos siglos en Martha's Vineyard, Massachusetts, y en la que había una forma de sordera hereditaria, y como consecuencia,todos aprendían a hablar por señas. Y así, los que podían oír eran «bilingües», y podían pensar y hablar de viva voz y también en el lenguaje de señas, y había un intercambio libre y pleno entre oyentes y sordos.
Y como consecuencia de todo ello, a raíz de la investigación de las capacidades cognitivas de los sordos pre-lingüísticos se abrirá de nuevo el eterno debate: ¿es la capacidad del lenguaje innata o adquirida? ¿está antes el lenguaje o el pensamiento?
No existe una respuesta definitiva como podéis imaginar. Se trata de un tema demasiado complejo. Sin embargo, en la obra de Sacks se puede atisbar una inclinación hacia las teorías de Noam Chomsky:
...el idioma es una suerte de computadora que funciona de manera automática, como los procesos de asociación antes de pensar. Chomsky plantea la teoría de que el niño tiene una programación genética para el aprendizaje de su lengua materna, desde el instante en que las normas para las declinaciones de las palabras, y la construcción sintáctica de las mismas, están ya programadas genéticamente en el cerebro. Lo único que hace falta es aprender a adaptar esos mecanismos gramaticales al léxico y la sintaxis del idioma materno, que, en el fondo, es una variante de una gramática que es común para todas las lenguas.
Como siempre os recomiendo fervientemente la obra de Sacks (a los guionistas americanos les encantan. Ya he reconocido historias en House, CSI, la película de Despertares está basada en su libro, del mismo título).
miércoles, 29 de octubre de 2008
Doblajes
Estoy totalmente en contra de los doblajes. Y estoy segura de que si la gente viera más películas y series en versión original opinaría lo mismo que yo. Primero porque, en el caso del inglés por ejemplo, los avances en la comprensión de la lengua hablada son vertiginosos. Además, te permite conocer giros y expresiones coloquiales que rara vez estudias académicamente. En segundo lugar, creo que se pierde con el doblaje una gran parte de la idiosincrasia bien de un personaje en particular, bien de la comunidad a la que representa. Os pongo un ejemplo con Dexter: la acción se desarrolla en Miami. Hay una serie de personajes de origen hispano que utilizan un gran número de expresiones en español con lo que ello supone para los anglo parlantes. Estas situaciones equívocas no se aprecian en el doblaje, lógicamente. Además de las voces originales que obviamente son parte de la actuación y cuya elección en el doblaje cada vez es más desafortunada.
El domingo estuve viendo Plan nine from outer space de Ed Wood. Ya sabéis, la peor película del peor director de la historia del cine. Bien, la edición que tengo en DVD no viene doblada pero es que además de todos los despropósitos en cuanto a efectos especiales y no especiales, la entonación de los ¿actores? es absolutamente nefasta. Dudo mucho que se apreciara del mismo modo en una versión doblada.
Naturalmente mi dominio del inglés no es tal como para poder ver las series o películas sin subtítulos. Suelo hacer uso de ellos, tanto en español como en inglés. Además participo en los foros en los que se realizan las traducciones (os dejo aquí y aquí unos enlaces por si os animáis). Realmente es una experiencia enriquecedora.
lunes, 27 de octubre de 2008
Mio Cid
Y ahora, una experta en literatura árabe (clic para leer el artículo) nos cuenta que, según sus investigaciones y conclusiones, el cantar es de génesis y autoría árabe. ¡Me parto! No me río de la experta, entendme bien. Me río sólo de pensar que las hazañas del adalid cristian0 "matamoros" (sin menospreciar al otro matamoros, el patrón) hayan sido ensalzadas por uno de los afectados en cuestión...ja, ja,ja....¡Seguro que más de uno se estará tirando de los pelos!
Y como recuerdo de mis múltiples exámenes de literatura medieval (creo que la aprobé en cuarta convocatoria) aquí dejo el episodio del león, comentario que tuve que realizar varias veces.
Con el amos sus yernos los ynfantes de Carrion.
Yazies en vn escanno durmie el Campeador.
Mala sobreuienta, sabed, que les cuntio:
Salios de la red, e desatos el leon.
En grant miedo se vieron por medio de la cort.
Enbraçan los mantos los del Campeador,
E çercan el escanno e fincan sobre so sennor.
Ferran Gonzalez non vio alli dos alçasse nin camara abierta nin torre.
Metios sol escanno tanto ouo el pauor.
Diego Gonzalez por la puerta salio;
Diziendo de la boca: non vere Carrion.
Tras vna viga lagar metios con grant pauor:
El manto e el brial todo suzio lo saco.
En esto desperto el que en buen ora naçio:
Vio cerçado el escanno de sus buenos varones:
Ques esto mesnadas, o que queredes uos?
Hya, sennor ondrado, rebata nos dio el leon.
Myo Çid finco el cobdo, en pie se leuanto:
El manto trae al cuello, e adelino pora leon.
El leon quando lo vio assi envergonço:
Ante Myo Çid la cabeça premio e el rostro finco.
Myo Çid don Rodrigo al cuello lo tomo,
E lieua lo adestrando, en la red lo metio.
A marauilla lo han quantos que y son,
E tornaron se al palaçio pora la cort.
viernes, 24 de octubre de 2008
Andy Chango<>Boris Vian
La original:
La de Andy Chango:
Boomp3.com
miércoles, 22 de octubre de 2008
Parece que chega o inverno
domingo, 19 de octubre de 2008
Dúas versións
Eu chorar chorei o domingo a tarde
Eu chorar chorei o domingo a tarde
Que veña Lorenzo, que veña Lorenzo
Que diga verdade.
Que diga verdade pero con cautela
Que diga verdade pero con cautela
Tua nai e meiga, tua nai e meiga
Teño medo dela.
Teño medo dele e ela non me come
Teño medo dele e ela non me come
Tua nai e meiga, tua nai e meiga
Teu pai e un mal home.
En primeiro lugar, a que máis me gusta a min, que é do grupo Dhais. É a miña preferida por moitas razóns, pero ante todo recórdame as noites de troula cando estaba na Facultade.
E agora a que me gusta menos, de Uxía Senlle. Aínda que lle recoñezo unha combinación perfecta de estilos e fusión, non me acaba de convencer, aínda que a maioría da xente prefire esta versión:
Boomp3.com
Que opinades vos?
viernes, 17 de octubre de 2008
Ya tardaba el Vaticano
miércoles, 15 de octubre de 2008
Se eu fose millonaria
1. Vou ser egoísta, pero o primeiro que faría sería convertirme en autosuficiente: unhas placas solares, unha casiña na nosa finca , unha horta......e a vivir!
2. Repartiría entre os meus familiares para que poideran cumplir os seus soños.
3. Viaxaría persoalmente onde poidera solucionar un problema de fame, ou de condicións de vida e axudaría todo o que poidese (nada de ONGs nin Igrexas nin ná de ná)
4. Se atopase algunha institución fiable, daría parte dos cartos para financiar investigacións médicas.
5. Quizáis viaxaría ó espacio. Ten que molar eh?
Pásollo a Gato e a Enmeigada
lunes, 13 de octubre de 2008
EL LADO OSCURO DEL AMOR
La historia principal se desarrolla en Siria y Líbano entre otros lugares. Pero la novela, un mosaico gigante (casi mil páginas) se compone de 300 relatos. En ellos se contraponen la amistad y la traición; la acción política y el escepticismo; la corrupción y el falso patriotismo ; la censura y los derechos humanos; el conflicto social y la solidaridad vecinal; la rancia moralina y los instintos naturales; el valor y el miedo; el amor en toda su expresión versus el odio irracional tribal.
Me ha recordado mucho a Cien años de soledad, pero también a Las Mil y una noches en la sensualidad y musicalidad de las historias. Esa sensualidad tan propia del pueblo árabe que está tan desgraciadamente solapada por los que se empeñan en meter en el mismo saco los conceptos árabe-musulmán-integrismo. Una pena.
En fin, a quien tenga tiempo y ganas ahí os queda mi recomendación.
sábado, 11 de octubre de 2008
Mais festa
jueves, 9 de octubre de 2008
sábado, 4 de octubre de 2008
Entrevista a Dominique Lapierre
Boomp3.com
Asimbonang' uMandela thina (We have not seen Mandela)
Laph'ekhona (In the place where he is)
Laph'ehleli khona (In the place where he is kept)
Oh the sea is cold and the sky is grey
Look across the Island into the Bay
We are all islands till comes the day
We cross the burning water
Chorus....
Broken silence is what I dream
Who has the words to close the distance
Between you and me
Chorus....
Steve Biko, Victoria Mxenge
Neil Aggett
Asimbonanga
Asimbonang 'umfowethu thina (we have not seen our brother)
Laph'ekhona (In the place where he is)
Laph'wafela khona (In the place where he died)
Hey wena (Hey you!)
Hey wena nawe (Hey you and you as well)
Siyofika nini la' siyakhona (When will we arrive at our destination)
viernes, 3 de octubre de 2008
Pues amarga la verdad
domingo, 28 de septiembre de 2008
Prohibido morirse en Svalbard
Es que no puedo evitarlo. Leído hoy en La Voz de Galicia (artículo completo aquí):
Buffff......Y¿¿ sabéis cuál es uno de las mayores causas de muerte en Svalbard??? LAS PELEAS EN LOS BARES.
Qué mundo este, no me canso de decirlo!!!
sábado, 27 de septiembre de 2008
Valporquero
viernes, 26 de septiembre de 2008
o último día
Pois algo alegre, por exemplo Largo al factotum:
¿A que libro lle botarías un ollo?
Seguramente elexiría algo pouco trascendente, para olvidar que é o meu último día, non sei, un cómic de Asterix, por exemplo.
¿Con quen che gustaría falar?
Por suposto con Dani. Sempre.
¿Que che gustaría comer?
Conformaríame cun bó prato de caldo galego, a comida máis rica do mundo, e quizáis un pouco de xamón ou chourizo....
¿Que farías e que che queda pendente por facer?
Buf, como sólo teño un día.....unha viaxe rápida ata a costa (vivo no interior) para ver o mar, se fose inverno mellor, co meu mozo e os meus canciños.
Como teño que pasarlle esto a máis colegas bloggers, aló vai para quen queira facelo:
Manuel Cedric, Javi Peña, Gemma, Carli, e a Goonie.
jueves, 25 de septiembre de 2008
miércoles, 24 de septiembre de 2008
DAMAGES
A mis amigos bloggeros que comparten mi afición, ahí va mi aportación: Damages. Espero no llegar tarde.
domingo, 21 de septiembre de 2008
Cafrune y Marito
Desde los cerros
viene esta zambita
por eso la llamo yo
la viajerita,
palomitay.
Sendas de arena,
tarcos floridos
y un corazón, qué pena
por un olvido,
palomitay.
¡Ay, viajerita!
El alba asoma
trayendo de los cerros
frescor y aroma,
palomitay.
Yo soy de arriba,
soy del cochuna
ranchito, monte y río
soles y lunas,
palomitay.
Hasta Alpachiri
voy los domingos
y por la noche al cerro
vuelvo solito,
palomitay.
viernes, 19 de septiembre de 2008
Un niño que muere de hambre hoy, muere asesinado.
"100.000 personas mueren de hambre, o de sus consecuencias inmediatas, cada día. Un niño de menos de 10 años muere cada siete segundos y cada cuatro minutos otro queda ciego por falta de vitamina A. El orden mundial no es sólo asesino, sino absurdo, pues mata sin necesidad. Hoy ya no existen las fatalidades. Un niño que muere de hambre hoy, muere asesinado. Hay dos tipos de hambre: el coyuntural y el estructural. El coyuntural es la hambruna a que estamos acostumbrados en Darfur, Etiopía o en periodos de guerra y que es fruto del hundimiento de una economía. Este hambre causa el 5% de víctimas. Mientras que el hambre estructural es el implícito en las estructuras del subdesarrollo. Causa el 95% de las muertes y es el hambre que realmente pide a gritos la intervención de la comunidad internacional."
miércoles, 17 de septiembre de 2008
TRADICIÓN
Tradición proviene del latín traditio, y éste a su vez de tradere, "entregar". Es tradición todo aquello que una generación hereda de las anteriores y, por estimarlo valioso, lega a las siguientes.
Se considera tradicionales a los valores,creencias, costumbres y formas de expresión artística característicos de una comunidad, en especial a aquéllos que se trasmiten por vía oral. Lo tradicional coincide así, en gran medida, con la cultura y el folclore o "sabiduría popular".
La visión conservadora de la tradición ve en ella algo que mantener y acatar acríticamente. Sin embargo, la vitalidad de una tradición depende de su capacidad para renovarse, cambiando en forma y fondo (a veces profundamente) para seguir siendo útil.
El poeta Vicente Aleixandre destaca esta capacidad creadora de la tradición al escribir en su discurso de recepción del premio Nobel: Tradición y revolución. He ahí dos palabras idénticas.
Opino que hay que ser muy analfabestia para justificar este tipo de actuaciones como tradición. Me avergüenzo de vivir en un país en el que se permiten este tipo de fiestas. Me avergüenzo de que 30.000 personas estuvieran ayer presentes en Tordesillas.
La tradición es algo que me aporta un conocimiento, un saber...no que me enseña a maltratar, o a herir, o a hacer sufrir.
Si queréis enviar una carta protesta, esperemos que algún día sirva de algo, podéis hacerlo desde aquí. Gracias de antemano.
martes, 16 de septiembre de 2008
Tras do Solpor
Paréceme unha boa política lingüística, non ter que esperar un ano para ler as novidades editoriais en galego. Xa era hora.
A novela de Murakami é ,coma sempre, unha delicia: trascorre nunha noite só, en Toquio. Os protagonistas sempre solitarios na grande urbe. Dito pola editorial:En Toquio, no tempo que vai da medianoite ao mencer, incíciansae e remátanse as historias desta novela. No seu centro, dúas irmás: Eri, ensumida no sono do esquecemento, e Mari, a lectora solitaria. Cabo delas, un mozo trombonista de jazz, as empregadas dun love hotel e un frío e escuro executivo. Xente da noite, vidas que conflúen, segredos descubertos e preguntas que ás veces non precisan resposta. Cada un dos capítulos de Tras do solpor posúe, concentrada, a mesma forza de atracción hipnótica que Haruki Murakami amosara anteriormente en Norwegian Wood ou Kafka on the Shore. Non vos podo contar máis: non vola quero destripar.
A novela é moi cinematográfica esta vez e ten unha banda sonora marabillosa. Aquí vos deixo o tema que da título a obra. Five spot after dark.
domingo, 14 de septiembre de 2008
Jacques Loussier Trio and Bobby McFerrin
Recuerdo que, hace años, escuché contar a Trecet que en sus primeras apariciones en los escenarios, el público pensaba que McFerrin era el técnico de sonido, vamos, el tipo que sale a decir un, dos, tres,....probando...... y llegó a sufrir abucheos.
Curiosamente, estaba buscando vídeos del Jacques Loussier Trio, batería, piano y contrabajo que hacen adaptaciones de clásica a jazz y los he encontrado juntos:
Y aquí, interpretando el Ave María:
Espero que os guste. Yo tengo varios discos de McFerrin y os aseguro que son una delicia.
sábado, 13 de septiembre de 2008
Creacionismo vs. evolución
Ahora resulta que en Gran Bretaña quieren volver a incluir el creacionismo en las escuelas. Como opino que no estamos libres de nada y que parece que estamos involucionando cada día más...aquí os dejo este simpático monólogo hecho por y para yankees. Por si las moscas.
Feliz fin de semana a tod@s
martes, 9 de septiembre de 2008
E outra máis....
domingo, 7 de septiembre de 2008
Me pregunto
Pero en realidad de lo que quería hablar es de algo que mis amigos y yo comentamos muy a menudo. En la contraportada de esta novela en particular, bajo la sinopsis, podemos leer:"Desbordante y llena de humor...." Aunque mi estado anímico sea manifiestamente mejorable últimamente, os aseguro que yo no he detectado el más mínimo rastro de humor en esta obra. Al menos humor literario tal y como yo lo entiendo.
Y esto me lleva a preguntarme (también a mis amigos): ¿quién escribe esas opiniones de las contraportadas de los libros o en las referencias en la prensa? ¿Realmente se leen las obras antes de opinar sobre ellas? Yo cada vez lo dudo más: o bien estos anónimos trabajadores confunden los términos (sucede sobre todo con "desternillante", "originalmente ocurrente" "desbordante") o ciertamente su lectura es de lo más superficial.....¿Os ha pasado alguna vez?
sábado, 6 de septiembre de 2008
POEMA DEL ÁRBOL
Árbol, buen árbol, que tras la borrasca
te erguiste en desnudez y desaliento,
sobre una gran alfombra de hojarasca
que removía indiferente el viento…
Hoy he visto en tus ramas la primera
hoja verde, mojada de rocío,
como un regalo de la primavera,
buen árbol del estío.
Y en esa verde punta
que está brotando en ti de no sé dónde,
hay algo que en silencio me pregunta
o silenciosamente me responde.
Sí, buen árbol; ya he visto como truecas
el fango en flor, y sé lo que me dices;
ya sé que con tus propias hojas secas
se han nutrido de nuevo tus raíces.
Y así también un día,
este amor que murió calladamente,
renacerá de mi melancolía
en otro amor, igual y diferente.
No; tu augurio risueño,
tu instinto vegetal no se equivoca:
Soñaré en otra almohada el mismo sueño,
y daré el mismo beso en otra boca.
Y, en cordial semejanza,
buen árbol, quizá pronto te recuerde,
cuando brote en mi vida una esperanza
(poema de Machado, fotos de Dani)