Qué triste que tengamos que dedicar un día a manifestar nuestro rechazo a la violencia de género. Qué triste que sea, precisamente, porque ésta aún pervive.
O mismo que teño opinado nalgún blog, hay que acabar con esta plaga, cantos máis denuncien será millor. O que pasa que isto non pode quedar con denuncialo hoxe e o resto dos días que nadie se lembre ata que ocurra outra desgracia.
En fin, a ver si se lle pon remedio, xa que creo que queda moito traballo por facer. Haberá que empezar por abaixo cunha educación máis sensibilizada no tema.
Carlos tes toda a razón do mundo. Hoxe escoitei no radio que un tanto por cento bastante alto de mulleres denunciantes en Lugo era de ¡¡¡entre 17 e 19 anos!!!! Unha toleada
Una lacra más que debería dar vergÜenza a todo ser humano, pero que por desgracia sigue siendo una cruda realidad muy a menudo. Espero que esta lucha por su erradicación culmine con el final de esa violencia.
O problema é que a xente hoxe, os viciños, os amigos, ata a familia, miran para outro lado para non meterse en problemas. Iso de "é cousa súa", "non me vou meter eu en cousas da parella" etc...é unha cobarde disculpa para evitarnos problemas a nos mesmos. E moitas veces a información que recibimos sobre certos sucesos, coma o do profesor Jesús Neira, desgracidamente danlle a razón ao noso medo. Pero hai outras maneiras de intervir (a denuncia) sin chegar ao enfrontamento persoal co agresor. Non coñezo moito o tema da denuncia, pero imaxino que, como noutros casos, a identidade do denunciante poderá quedar oculta.
e muitas vezes o problema ainda está nas próprias mulheres: na falta de apoio do seu círculo, na vergonha ante a familia, nos escasos recursos(imagina em tempos de crise), o medo no corpo e por se isto e mais fosse pouco... algumas das que denunciaram nom obtiveram as promesas de seguranza nem para si nem para os seus. há muito por melhorar! beijos
11 comentarios:
desde luego que no...bicos!!
Actualizo cunha viñeta que me envía de novo Senda
Qué triste que tengamos que dedicar un día a manifestar nuestro rechazo a la violencia de género. Qué triste que sea, precisamente, porque ésta aún pervive.
“Amar no es matar”, dice el slogan.
Pregunto: ¿Qué es amar?
Saludos Hadex y Presentes.
Con afecto:
Sucette D´Ment.
Subscribo. Temos que denunciar todos! Non lle podemos dar cabida ao maltrato!
(Vistes un cartel que publica hoxe o Progreso que hai na Casa da Muller de Lugo?. Tomeime a liberdade de levalo alí:
http://chousa.blogaliza.org/ )
O mismo que teño opinado nalgún blog, hay que acabar con esta plaga, cantos máis denuncien será millor. O que pasa que isto non pode quedar con denuncialo hoxe e o resto dos días que nadie se lembre ata que ocurra outra desgracia.
En fin, a ver si se lle pon remedio, xa que creo que queda moito traballo por facer. Haberá que empezar por abaixo cunha educación máis sensibilizada no tema.
Carlos tes toda a razón do mundo. Hoxe escoitei no radio que un tanto por cento bastante alto de mulleres denunciantes en Lugo era de ¡¡¡entre 17 e 19 anos!!!! Unha toleada
Chousa, o cartel é unha pasada
que pare xa a violencia.
Una lacra más que debería dar vergÜenza a todo ser humano, pero que por desgracia sigue siendo una cruda realidad muy a menudo.
Espero que esta lucha por su erradicación culmine con el final de esa violencia.
Un abrazo desde Valencia.
O problema é que a xente hoxe, os viciños, os amigos, ata a familia, miran para outro lado para non meterse en problemas.
Iso de "é cousa súa", "non me vou meter eu en cousas da parella" etc...é unha cobarde disculpa para evitarnos problemas a nos mesmos.
E moitas veces a información que recibimos sobre certos sucesos, coma o do profesor Jesús Neira, desgracidamente danlle a razón ao noso medo.
Pero hai outras maneiras de intervir (a denuncia) sin chegar ao enfrontamento persoal co agresor.
Non coñezo moito o tema da denuncia, pero imaxino que, como noutros casos, a identidade do denunciante poderá quedar oculta.
Biquiños
e muitas vezes o problema ainda está nas próprias mulheres: na falta de apoio do seu círculo, na vergonha ante a familia, nos escasos recursos(imagina em tempos de crise), o medo no corpo e por se isto e mais fosse pouco... algumas das que denunciaram nom obtiveram as promesas de seguranza nem para si nem para os seus. há muito por melhorar!
beijos
Publicar un comentario