Non creo que sexa "o poder de capturar imaxes" o que nos fascina. Son as ansias de recoñecemento e de prestixio o que nos fascina ata chegar a perder a capacidade de axudar, que non o instinto básico.
Precisamente o instinto básico é ter presente o "eu" en todo momento polo instinto de supervivencia (e xa non só de supervivencia senon de recoñecemento social).
O máis triste de todo é que friamente o corpo sen vida dunha nena sirva para emitir aplausos, sorisas e alegría.
E aínda máis trise é que este corto reflexa a realidade do que somos.
Un excelente corto, Hadex. Gustoume moito. Boa entrada. Grazas por compartir estas cousas que tanto e tan profundamente nos fan pensar e reflexionar.
Uff e menudo latigazo mental... Impresiona moito a frialdade motivada pola búsqueda de recoñecemento. Semella que mentres o mundo se quenta, as persoas se van enfriando cada vez máis. Un saúdo!
Que forte, puxóseme a pel de galiña, pasoume un escalofrío polo corpo. Está claro que polo afán de recoñecemento deixase algo de pensar nos demáis, pero o peor é que non habería moita solución neste caso, acabaría como a nena. O que si se podería evitar é sacar a foto.
Bufff. Eu, como sempre, esperei a ter son tamén para clickear no teu link e... podo imaxinar ó que se sente ó outro lado do obxectivo antes e despois. A cámara sirve como burbuxa protectora, pero unha vez que deixas de mirar a través dela a realidade cobra vixencia dunha forma brutal.
7 comentarios:
Impresiona, si.
Ufff, impresionante!
Elexiches a palabra axeitada: latigazo mental.
A cámara ten o poder de capturar imaxes iso anúlanos de tal xeito ata chegar a perder o instinto máis básico, axudar aos demais.
A.Cris
Non creo que sexa "o poder de capturar imaxes" o que nos fascina. Son as ansias de recoñecemento e de prestixio o que nos fascina ata chegar a perder a capacidade de axudar, que non o instinto básico.
Precisamente o instinto básico é ter presente o "eu" en todo momento polo instinto de supervivencia (e xa non só de supervivencia senon de recoñecemento social).
O máis triste de todo é que friamente o corpo sen vida dunha nena sirva para emitir aplausos, sorisas e alegría.
E aínda máis trise é que este corto reflexa a realidade do que somos.
Un excelente corto, Hadex. Gustoume moito. Boa entrada. Grazas por compartir estas cousas que tanto e tan profundamente nos fan pensar e reflexionar.
Un saúdo a tod@s!
Uff e menudo latigazo mental... Impresiona moito a frialdade motivada pola búsqueda de recoñecemento. Semella que mentres o mundo se quenta, as persoas se van enfriando cada vez máis.
Un saúdo!
Que forte, puxóseme a pel de galiña, pasoume un escalofrío polo corpo. Está claro que polo afán de recoñecemento deixase algo de pensar nos demáis, pero o peor é que non habería moita solución neste caso, acabaría como a nena. O que si se podería evitar é sacar a foto.
Bufff. Eu, como sempre, esperei a ter son tamén para clickear no teu link e... podo imaxinar ó que se sente ó outro lado do obxectivo antes e despois. A cámara sirve como burbuxa protectora, pero unha vez que deixas de mirar a través dela a realidade cobra vixencia dunha forma brutal.
Publicar un comentario