Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
Un dos poemas mais fermosos do mundo, na voz da mellor intérprete.
4 comentarios:
hermosísima canción, yo la descubri en un disco de carlos nuñez, si no me equivoco. Y Luz fijate que no me gusta demasiado su voz pero este tipo de canciones las borda por el sentimiento y el desgarro. Besos
Tou dacordo.
Intensa a interpretación de Luz Casal neste tema, si.
Por certo, Javier Peña, hai unha versión do tema con Carlos Núñez e Luz xuntos precisamente.
Unha aperta dende a Chousa (mollada, por fin)
Hermosísima, intensísima e tristísima. O poema é un pedazo do corazón partido de Rosalía, e ó que musicou-no sen dúbida estivo moi acertado.
A versión de Luz e Carlos forma parte da BSO de Mar adentro, e é ista.
A primeira vez que a escoitei foi da man (o mias ben da voz) de Amancio Prada. Tampouco esta nada mal.
Saudos
Publicar un comentario